Een brief uit Griekenland

In de recente gemeenteraadsverkiezingen in Griekenland kregen antikapitalistische kandidaten veel meer steun. Petros Constantinou is lid van de SEK, de Griekse zusterorganisatie van de IS, en werd gekozen voor de Atheense gemeenteraad op de Antarsya kieslijst. Hier plaatsen wij een ingezonden brief van hem aan de Britse Socialist Review.

Het succes dat Antarsya, de antikapitalistische verkiezingslijst, in Athene behaalde was een belangrijke stap voorwaarts voor links. Het was een boodschap van duizenden militanten die deel namen aan de algemene stakingen, de opstand van december 2008, de strijd van de studenten en leraren, het verzet tegen racistische en fascistische aanvallen in onze wijken en het gevecht om onze publieke voorzieningen te verdedigen tegen bezuinigingen.

De kandidaten op onze lijst waren radicalen die aan al de belangrijke gevechten hebben gebouwd en meegedaan. Telkens hebben zij het antikapitalistische pad naar voren geschoven als alternatieve manier om uit de crisis te komen, door middel van stakingen, bezettingen en demonstraties. Zij zijn de mensen die de opstand organiseerden van 6 december 2008, slechts uren na de politiemoord op de scholier Alexandros Grigoropoulos. We hadden onderwijzers die vechten om het openbare onderwijs te redden. We hadden werknemers in de zorg die ons ziekenfonds beschermden en transportarbeiders die zich verzetten tegen privatiseringen. We hadden immigranten – leden van de migrantarbeidersbond. Slechts enkele duizenden immigranten mochten stemmen deze verkiezingen, maar velen daarvan besloten te stemmen op de antikapitalisten.

Onze verkiezingscampagne was geweldig, ondanks de beperkte aanwezigheid in de media en de georganiseerde campagnes tegen ons door de conservatieven en de fascisten. Het waren comitées van onze radicalen die bijna permanent programma’s organiseerden bestaande uit bezoeken aan werkvloeren, markten en wijken. Op deze wijze braken ze de mediastilte.

Op mijn mobiel ontving ik SMS’jes zoals: ‘Kom om 6 uur naar de Akropolis om met de arbeiders te praten. De dagloners gaan de poorten sluiten. Stavroula (dagloner).’ We gingen daarheen, maar in plaats van te praten, vochten we samen tegen de ME. Een andere SMS las ‘We hebben de scheepswerf verlaten en we gaan de belangrijkste weg afsluiten op het Syntagma-plein. Kom je? Thanasis (scheepswerfarbeider).’ We gingen er heen met een grote groep kameraden.

Tegelijkertijd kregen we respons. Zo begrepen we, bijvoorbeeld, dat de transportarbeiders klaar waren om door te vechten, alhoewel de regering en nieuwe wet had doorgedrukt om de spoorwegen aan te vallen.

Gedurende de gehele periode voor de verkiezingen ging ook het gevecht tegen racisme door, vooral omdat de Iraanse vluchtelingen in hongerstaking gingen en het Propylaia-plein bezetten, in het centrum van Athene, om asiel te eisen. Een van hun leiders, Semko Mohamedi, was een van de voornaamste sprekers op onze verkiezingsbijeenkomst. Het contrast was zeer sterk. Aan de ene kant was er de geörchestreerde poging mensen te laten geloven dat immigranten verantwoordelijk zijn voor de crisis. Aan de andere kant hadden we immigranten en de anti-racistische strijd die voorop liepen.

We zullen blijven knokken, omdat we ons bewust zijn van onze verplichtingen aan de mensen die hun vertrouwen in antikapitalistisch links hebben gesteld en die nu zoeken naar oplossingen om de aanvallen vanuit de EU, het IMF en de Griekse overheid te stoppen. Dat betekent dat we zullen knokken om de netwerken rond Antarsya te verbreden en te verdiepen om onze banden verder aan te halen met de mensen die streden in deze verkiezingen. We roepen iedereen op om zich bij de antikapitalisten aan te sluiten, om deel te nemen aan de openbare bijeenkomsten, om met voorstellen te komen over hoe te organiseren en om hun strijd naar de Atheense raad te brengen.

We zijn ook blij omdat de antikapitalisten een grote kans hebben gekregen, om de beweging en links als geheel naar een overwinning van historische proporties te leiden. De antikapitalisten kunnen deze boodschap door geheel Europa en de wereld laten klinken: de kapitalistische aanvallen zullen er niet doorheen komen en de fascisten zullen niet profiteren van de crisis. Dit is de tijd van de grote alternatieven en het grote terugvechten. De radicalen die dit grote verkiezingsgevecht uitvochten hebben enorm veel zelfvertrouwen opgedaan. Dit zijn de mensen die de complimenten verdienen – het soort mensen die maar op mijn mobiel blijven verschijnen.