Democratische Partij weet niet te inspireren
In zijn eerste jaar keurde Biden 34 procent meer boorvergunningen goed dan Trump. En waar Trump in vier jaar tijd twee miljoen migranten het land uitzette, deporteerde Biden er in zijn eerste twee jaar al 2,8 miljoen. En dat terwijl de sociale bewegingen onder Trump de straat op gingen en onder Biden bijna niet.
Terwijl Trump tijdens het verkiezingsdebat op 10 september onzin sputterde over illegale vreemdelingen die transgenderchirurgie krijgen en huisdieren zouden eten, sprak Kamala Harris over het winnen van de concurrentieslag met China. Ze wil dat het leger ‘de sterkste, meest dodelijke strijdkracht ter wereld’ blijft. Ook benadrukte ze dat Israël natuurlijk het recht heeft om zich te verdedigen. Zulke dodelijke strijdmachten maken al decennia ontelbare slachtoffers.
Van alle Democraten wil 80 procent juist een onmiddellijk staakt-het-vuren in Gaza. Ook wil ze dat abortus opnieuw wordt gelegaliseerd en dat de ongebreidelde prijsopdrijving door bedrijven aan banden wordt gelegd.
In het debat ging het niet over een concreet economisch plan om de alsmaar oplopende kosten van levensonderhoud te bestrijden. Ook ging het niet over een noodzakelijk staakt-het-vuren in Gaza.
Rebranding
Kapitalisme is goed in het overtuigen van de consument van het voordeel van verschillende producten, merken en namen. Ga naar de supermarkt en je ziet honderden verschillende merken tomatensaus, allemaal met de bewering dat ze de beste zijn. In werkelijkheid zijn al deze merken eigendom van hetzelfde bedrijf. Het is pure marketing.
Voor de Democratische Partij geldt hetzelfde: ze probeert Harris te rebranden als een frissere en jongere presidentskandidaat dan Biden. Deze zogenaamde nieuwigheid verbergt een kandidaat die lakei is van het American Israel Public Affairs Committee en Wall Street. Haar hele carrière bestond uit vechten voor het establishment, niet ertegen.
Een blik op de sociale mediacampagnes laat zien hoe de Democratische Partij maar al te graag voor rebranding kiest. ‘Kamala is brat’-posts verwijzen naar popster Charli XCX’ laatste album. Haar running mate Tim Waltz veranderde in de ‘Midwestern princess’, een verwijzing naar popster Chappel Roan. Zo probeert de partij haar kandidaten voor te stellen als figuren waar de jeugd zich mee kan identificeren.
Project 2025
Deze opstelling is gevaarlijk omdat de Republikeinen wel geleerd hebben van het verleden. Toen Trump in 2016 werd gekozen, had de partij geen goed doordacht plan over hoe het presidentschap gebruikt kon worden. De Republikeinen hebben dit keer een plan geformuleerd om de teugels na een overwinning volledig in handen te nemen, mocht die er komen.
Dit wil zij realiseren in de vorm van ‘Project 2025’, een blauwdruk voor het volgende presidentschap. Dit plan werd geformuleerd door de Heritage Foundation, een hardneoliberale denktank bestaande uit voormalige en huidige Trump-medewerkers.
Project 2025 wil iedereen in het Witte Huis en de Republikeinse regering vervangen door Trump-getrouwen, geïllegaliseerde mensen deporteren, bezuinigen op het ministerie van Onderwijs en de Amerikaanse energieproductie stimuleren ‘om de energieprijzen te verlagen’.
Trump heeft inmiddels gepoogd zich te distantiëren van Project 2025, omdat het hem te radicaal doet ogen en dat kost hem kiezers. Dit verandert echter niets aan de aard van zijn extreemrechtse project. Hij mag niet winnen.
Taak voor socialisten
Een voor de hand liggende gedachte is: waarom stemmen we niet op een derde kandidaat? Helaas geeft het kiesstelsel in de Verenigde Staten geen ruimte aan kandidaten van derde partijen. Veel linkse Amerikanen zullen daarom met dichtgeknepen neus op de Democraten stemmen. Een Trump-presidentsschap zou een frontale aanval betekenen op tal van terreinen.
De valkuil is dat dit leidt tot een omarming van de Democratische Partij. De partij heeft een lange geschiedenis in het absorberen van sociale bewegingen en kritische mensen. Politici die zichzelf in een socialistische traditie plaatsen, zoals Bernie Sanders en Alexandria Ocasio-Cortez, schaarden zich de afgelopen maanden blindelings achter Harris en het Amerikaanse establishment.
Maar de Palestinabeweging zette de afgelopen maanden grote druk op Biden en Harris. Met repressie en tal van kunstgrepen, wisten de Democraten te voorkomen dat berichtgeving over de conventie werd overschaduwd door hun steun voor genocide.
Het is belangrijk dat activisten bewegingen zoals deze de komende tijd verder opbouwen om de nieuwe president vanaf dag 1 onder druk te kunnen zetten en om een onafhankelijk linkse pool op te bouwen die werkende mensen een daadwerkelijk alternatief kan bieden, los van het neoliberale midden en extreemrechts.