De overlevingsstrijd van een moeder in een apocalyptische thriller
De camera is gericht op een opname van een badkuip, die door een luid lopende kraan langzaam wordt gevuld. En net als de wereld waarin de film zich afspeelt, begint ons scherm er langzamerhand uit te zien als een container die spoedig zal overstromen.
In een grote blockbuster-rampenfilm zou gekozen zijn voor dure visuele spektakels waarin we zouden zien hoe Londen onder water komt te staan. Het budget dat daarvoor nodig is had regisseur Mahalia Belo niet tot haar beschikking. Gelukkig maar, want de bijna simpele maar haast verstikkende manier waarop de overstroming in beeld wordt gebracht werkt heel goed.
De baby is nog maar een paar uur oud als de vrouw en haar partner (Joel Fry) gedwongen worden de stad te ontvluchten, op zoek naar hoger gelegen gebieden. Ze vinden onderdak bij zijn ouders, maar slechts voor een korte pauze. Naarmate de crisis verergert, raakt het voedsel op en wordt het gezin uit elkaar gerukt.
De vrouw en de baby verhuizen naar een door de overheid beheerd noodkamp. Er is geen plaats voor haar echtgenoot, die zelf door de catastrofe moet zien te komen. In het kamp ontmoet ze een andere jonge moeder (Katherine Waterston), een goedgehumeurde vrouw die plannen heeft om naar een eiland voor de kust te reizen waar een utopische commune wacht.
De gevolgen van klimaatverandering lijken voor West-Europeanen nog weleens abstract en misschien wat ver weg. Goed, het kan heel heet worden in de zomer en de winters zijn al veel natter, maar ontwrichtende klimaatcatastrofes kennen we in West-Europa (nog) niet.
Juist daarom is deze film zo relevant en sterk. Omdat de ellende zich afspeelt in het Verenigd Koninkrijk, dichtbij huis dus. Het wassende water bereikt laaggelegen Britse steden die van nature dicht bij de rivieren en commerciële waterwegen liggen. Daarmee is dit ook geen natuurramp, maar een gevolg van falend beleid om mensen te beschermen.
Het is des te verontrustender, geloofwaardiger en directer omdat het verhaal, in tegenstelling tot andere voorbeelden van dit genre, niet afstevent op ongekende chaos. Er is ook geen held, in blockbusters natuurlijk altijd een witte man, die de samenleving probeert te redden of te beschermen. The End We Start From volgt juist de naamloze mensen die zich er met bloed, zweet en tranen doorheen worstelen.
The End We Start From draait vanaf 23 mei in de Nederlandse bioscopen.