De krokodillentranen van Israël
Door Maina van der Zwan
Het gewraakte artikel maakt melding van een aanklacht die begin jaren negentig uit Palestijnse hoek kwam. Israëlische militairen zouden organen hebben verwijderd bij Palestijnen die in gevangenschap waren overleden. Hoewel verschillende bronnen de beschuldiging bevestigen, is er nooit doorslaggevend bewijs geleverd.
Nu de kwestie weer aan het licht is gekomen reageerde de Israëlische regering furieus en diste de gebruikelijke aantijgingen van antisemitisme op. Het ministerie van Buitenlandse Zaken zag ‘duidelijke elementen van Middeleeuwse bloedsprookjes tegen joden’. Er werd gesproken van ‘antisemitische haatporno’. De extreem-rechtse minister van Buitenlandse Zaken Lieberman maakte een vergelijking met de Dreyfus-affaire, en wees op de Zweedse neutraliteit tijdens de Tweede Wereldoorlog, insinuerend dat Zweden de Holocaust wel prima vond.
De Israëlische regering heeft geëist dat Zweden de krant veroordeelt. Toen de Zweedse regering dat weigerde, werd er als represaille een stop aangekondigd op het uitgeven van visa voor Zweedse journalisten. De journalisten die zich op dit moment in Israël bevinden mogen vooralsnog blijven. Deze maatregel past in een lange lijn aanvallen vanuit Israël op de vrije nieuwsgaring. Tijdens de oorlog tegen de bevolking van Gaza bijvoorbeeld mochten journalisten het gebied niet in. In plaats daarvan kregen de internationale media allerlei leugens voorgeschoteld over hoe Hamas burgers als menselijk schild gebruikte (later werd bewezen dat deze strategie in meerdere gevallen door Israëlische militairen werd toegepast), dat Israëlische troepen vanuit VN-scholen zouden zijn gebombardeerd, en dat de burgerbevolking gespaard bleef. Die leugens werden allemaal klakkeloos overgenomen in de Westerse media; dezelfde media die nu kritiekloos verslag doen van een ‘diplomatiek opstootje’.
Hoe zat het ook al weer met de Deense cartoonrellen? Toen schreeuwden de vrijheid-van-meningsuiting-fundamentalisten moord en brand. Kranten moesten kunnen plaatsen wat ze wilden, ook al was het laster of beledigend. Regeringsleiders, hoofdredacteuren en de halve intellectuele elite verdedigde het recht van de krant om haatzaaiende en racistische cartoons te plaatsen. Wilders plaatse ze prompt op zijn website en ging afgelopen juni naar Kopenhagen om zijn toewijding aan ‘de verdediging van ons belangrijkste burgerrecht’ kracht bij te zetten.
Waarom horen we nu niets van ze? Waarom wordt Israël niet gebrandmerkt als vijand van de Verlichting en onze democratische verworvenheden? De enige ‘vrijheid’ die Westerse kruisridders werkelijk verdedigen, is die om een ander volk te onderdrukken. Dat is nu precies de ‘vrijheid’ die Israël van de wereld eist.
Het feit dat de Zweedse regering haar rug recht houdt, is een teken dat er iets aan het verschuiven is. Na de massamoord op de burgers van Gaza prikken steeds meer Europeanen door de Israëlische propaganda heen. En dat er nu zo extreem wordt gereageerd op een artikel in een Zweedse tabloid betekent dat de Israëlische staat dat ook door begint de krijgen.