De gevaarlijke laatste dagen van Bush

Met alle ogen gericht op de crisis van het kapitalisme is er opvallend weinig aandacht voor een andere gevaarlijke ontwikkeling. De oorlog in Afghanistan is het afgelopen jaar geëscaleerd met een dramatische toename in het gebruik van zware bombardementen.

Door Jelle Bruinsma

45 procent van de burgerdoden kwam afgelopen jaar op westerse rekening. Daarenboven, en nog veel gevaarlijker, wordt de oorlog op de grens met Pakistan opgevoerd. De gevolgen kunnen dramatisch zijn en de volgende president voor een fait accompli stellen.

Na de toenemende spanningen in de afgelopen maanden hebben Amerikaanse troepen vannacht wederom Pakistan beschoten, ditmaal met negen tot twintig doden tot gevolg. Hiermee geeft de VS aan zich niks aan te trekken van de Pakistaanse soevereiniteit, zeker nu de volgzame Musharraf weg is, en bevolking die overweldigend tegen dit soort aanvallen is (bestaan er Amerikanen die voor een Mexicaanse aanval op zuidelijke extremisten zouden zijn?).

Maleeha Lodhi en Anatol Lieven herinneren ons er gister in de International Herald Tribune aan de mogelijke gevolgen. ‘Veertig jaar geleden begonnen de Verenigde Staten met invallen in Cambodja en het ondermijnen van de regering van Koning Sihanouk om de aanvoerroutes van de Vietcong af te snijden. Als gevolg hiervan verspreidde Amerika’s oorlog met de Vietnamese Communisten zich naar Cambodja, resulterend in de triomf van de Rode Khmer en de Cambodjaanse genocide. (…) De VS maakt nu dezelfde fout in Afghanistan en Pakistan. Als ze worden doorgezet zullen de grondoperaties over de grens in Pakistan, op zoek naar de Taliban en Al Qaeda, het risico lopen de Pakistaanse staat, samenleving en leger drastisch te ondermijnen. (…) De gevaren met betrekking tot Pakistan zijn zelfs groter dan in Cambodja, waar de rampen zich beperkten tot één land.’ Een zelfde soort situatie in Pakistan kan leiden tot regionale drama’s, voor zowel Pakistan zelf, Afghanistan maar ook andere omringende landen.

Vandaag opende dezelfde krant met de kop ‘Pakistan unrest widens into all-out war’ waarin beschreven wordt hoe de strijd wordt opgevoerd door zowel de sterker wordende Taliban als de Pakistaanse overheid onder druk van de Amerikanen, met veel burgerdoden als gevolg. Het vluchtelingenaantal bedraagt op dit moment al 250.000, waarvan 20.000 zelfs hun toevlucht zochten in Afghanistan. ‘Dit is nu een oorlogszone,’ zo stelt een woordvoerder van het Rode Kruis. Aangezien de burgers genoeg hebben van beide kanten, zijn er door diverse leiders lashkars – burgerlegers – opgezet om de dorpen te beschermen. Het zal echter moeilijk zijn aanvallen van drie kanten te doorstaan – van het Pakistaanse en Amerikaanse leger, en de Taliban.

Hoe Bush en co hun laatste dagen zullen uitzitten, achteroverleunend of met een laatste uithaal, blijft speculeren. Wat echter klip en klaar is, is dat de situatie kritiek is. Zowel McCain als Obama hebben zich voorstander getoond van verdere operaties in Pakistan, ongeacht de wil van de Pakistanen. Duidelijk is dat echte verandering moet komen vanuit sociale mobilisatie, organisatie, en verzet.