De discipline van Dijsselbloem
De Eurogroep is de maandelijkse bijeenkomst van EU-financiënministers. Officieel is het een ʻforumʼ zonder beslissingsbevoegdheid, maar door de eurocrisis is het overleg een van de belangrijkste pilaren van de het Europese beleid geworden. De afgelopen jaren werd deze geleid door Juncker uit Luxemburg, en nu mag een onbekende Nederlander het stokje overnemen.
Kersverse minister Dijsselbloem is een betrekkelijke lichtgewicht met weinig indrukwekkends op zijn CV. In 2003 voerde hij campagne voor de PvdA als ʻrode ingenieurʼ — maar feitelijk is hij een paarse technocraat. Samen met Samsom, Rutte en Blok draaide hij het huidige regeerakkoord in elkaar.
De Frankfurter Allgemeine schreef: ʻZijn naam staat voor vastberaden bezuinigingsbeleid — inclusief ingrijpende hervormingen in de arbeidsmarkt en een hogere pensioenleeftijd, een hoge prijs voor socialisten.ʼ Dijsselbloem zelf gaf al aan dat hij de ʻconsistente lijnʼ van De Jager wil voortzetten.
Daarom was Duitsland een grote voorstander van zijn kandidatuur. Voor Merkel snijdt het mes aan twee kanten. Plooibare voorzitter Dijsselbloem gaat de Europese begrotingsdiscipline snoeihard opleggen aan Spanje, Italië en Griekenland — en de VVDʼer Weekers neemt Nederlands plek over in de Eurogroep. Tegelijk is dit de beste garantie dat Nederland zelf de 3%-begrotingsnorm niet overschrijdt.
De echte betekenis van deze benoeming is dus dat de PvdA zich heeft verbonden aan het neoliberale crisisbeleid van de Europese Centrale Bank en de Europese Commissie. De prestige van het pluche heeft ze verblind voor politieke consequenties die haaks staan op de belangen van hun eigen achterban. Ze zijn met open ogen een gevangenis ingelopen, voor de zoveelste keer.