De atoombom voerde kapitalistische logica door tot haar meest obscene conclusie
In de ochtend van 6 augustus 1945 werd een atoombom afgeworpen op de Japanse stad Hiroshima. De Amerikaanse stafchef Admiraal Leah vond: ‘We hadden een ethische standaard aangenomen die normaal was bij de barbaren in de donkere Middeleeuwen.’ Maar geen middeleeuwse despoot zou het bloedbad dat volgde kunnen hebben aangericht.
Binnen enkele seconden werd 60 procent van de stad van het aangezicht van de aarde weggevaagd. Het dodental liep op tot 140.000 in een stad van 350.000 inwoners. Drie dagen later werd een andere bom op Nagasaki gegooid, die de helft van de bevolking vermoordde.
De nucleaire aanvallen werden, en worden, gerechtvaardigd als de enige geloofwaardige militaire optie. Maar Japan was niet in staat om de oorlog voort te zetten. Al voor de aanval waren de Japanse heersers bereid zich over te geven. Winston Churchill schreef: ‘Het zou een vergissing zijn om te veronderstellen dat het lot van Japan werd geregeld door de atoombom. Haar nederlaag was zeker voor de eerste bom viel.’
Maar de bom betekende wel dat de VS en Groot-Brittannië geen Russische troepen nodig hadden om Japan te verslaan. Dit was niet zomaar een speeltje van krankzinnige oorlogsstokers. Het was een instrument in de strijd om de strategische controle. Amerikaanse president Harry Truman zei zoveel als: ‘De bom zou ons goed in een positie brengen om de voorwaarden aan het einde van de oorlog te dicteren.’
Het Amerikaanse Target Comité, dat besloot waar de bommen zouden vallen, schreef dat Hiroshima ging over ‘het eerste gebruik voldoende spectaculair te maken om het belang van het wapen internationaal te laten worden erkend’. De Amerikaanse heersende klasse wilde zijn wapens te gebruiken om het stempel van haar gezag op de wereld te drukken.
Mensen geven de bom soms het krediet dat het de rust bewaart. Maar zoiets deed het niet. In de 70 jaar sinds Hiroshima hebben bloedige oorlogen de hele wereld vergiftigd. Opeenvolgende oorlogen vergrootten het spook van kernaanvallen. Bijna 50 jaar hebben twee zeer gewapende supermachten gewedijverd in dodelijke kracht.
Overheersing
Kernwapens zijn de obscene maar logische conclusie van een systeem dat gebaseerd is op economische, politieke en militaire concurrentie. Op dezelfde manier als bedrijven concurreren om producten te maken, concurreren imperialistische staten om hun dominantie te tonen door de accumulatie van meer wapens.
Het duidelijkste voorbeeld hiervan was de wapenwedloop tussen de VS en Rusland tijdens de Koude Oorlog. Het drukt een stempel op de prioriteiten van het hele kapitalistische systeem. Een enorme hoeveelheid resources in de wereld werden in massavernietigingswapens gepompt. Nu is de wereld bezaaid met genoeg ervan om haar vele malen te vernietigen.
Er zijn meer kernwapens vandaag de dag dan er waren op het hoogtepunt van de Koude Oorlog. Velen zijn 40 maal krachtiger dan de apparaten die Hiroshima en Nagasaki verwoestten in 1945. China, Frankrijk, India, Israël, Pakistan en Groot-Brittannië hebben ook kernwapens. Dit betekent dat regionale conflicten kunnen leiden tot nucleaire verwoesting.
Iran en de VS hebben vorige maand een deal gesloten over nucleaire proliferatie. Net als alle eerdere deals was het het uitspelen van machtsposities en had niets te maken met de wereld tot een veiliger plek maken. Het zal de ontwikkeling van kernwapens blijven toestaan.
En het gebruik van zogenaamde vuile kernbommen kwam niet van terroristen, maar van de VS dat herhaaldelijk verarmd uranium gebruikte in Irak. Kernwapens zijn nog steeds een manier voor de heersers van machtige naties om hun overheersing voort te zetten. We moeten ons van hen ontdoen, en van het systeem dat hen voortbracht.
Dit is een vertaling van Socialist Worker.