De antisemitische vrienden van Israël
In heel Europa hebben extreem-rechtse bewegingen en partijen misbruik gemaakt van de onvrede onder de bevolking om politieke macht te verwerven. Daardoor zijn allerlei aartsracistische, xenofobe en reactionaire formaties sterker geworden. In de Verenigde Staten neemt Donald Trumps rechts-populisme nu het Witte Huis over, niet alleen tegen de zin van miljoenen mensen die zijn seksisme en racisme verachten maar ook tegen de zin van de meerderheid van de Amerikaanse kapitalistische klasse en het politieke establishment.
Maar er is één land waarvan het politieke establishment de overwinning van Trump hartelijk welkom heette: Israël. Ondanks het virulente antisemitisme onder Trumps aanhangers en naaste adviseurs, en ondanks de openlijke banden van extreem-rechtse partijen met fascisme in Europa, zijn de voornamelijk rechtse politici in Israël en Israëls aanhangers wereldwijd blij met de opkomst van extreem-rechts. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft ijverig gewerkt aan allianties met extreem-rechtse groepen, zoals de neonazistische FPÖ in Oostenrijk.
Waarom? Omdat de Israëlische leiding inziet dat het antisemitisme van de extreem-rechtse partijen en politici tegenwoordig ondergeschikt is aan hun islamofobie en hun steun aan Israël in de oorlog tegen Arabieren en moslims.
Zo is voor Israël de opkomst van deze reactionaire bewegingen een kans om zijn groeiende internationale economische en politieke isolement te keren – isolement dat grotendeels te danken is aan het succes van de BDS-beweging (boycot, desinvestering en sancties), met name in Europa – ook al blijft Israël de illegale nederzettingen uitbreiden en de apartheidswetten tegen Palestijnen intensiveren.
Naftali Bennett, de Israëlische minister van Onderwijs en lid van de rechtse partij Likud, bejubelde Trumps verkiezingsoverwinning en noemde dit het einde van elke mogelijke Palestijnse staat. Bennett hoopt dat Trump zijn verkiezingsbelofte na zal komen om Jeruzalem te erkennen als hoofdstad van Israël.
In de Verenigde Staten zullen zionistische organisaties als de American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) en de Zionist Organization of America (ZOA) Trumps zege zien als groen licht voor anti-BDS-wetgeving en gerichte intimidatie van pro-Palestina-activisten, in het bijzonder op de universiteiten.
Israëls belangrijke functie als waakhond in het Midden-Oosten en hoeder van Amerikaanse belangen maakt het tot een natuurlijke bondgenoot van rechts-extremisten. Ook zien ze Israël als voorbeeld voor het witte volksnationalisme dat ze in eigen land willen invoeren. De Israëlische staat is opgebouwd rond het beschermen en uitbreiden van de rechten van Israëli’s ten koste van Palestijnen, zowel binnen de grenzen van Israël als daarbuiten in de Bezette Gebieden.
Dit beleid is enorm populair onder Israëlische Joden. In een recente opiniepeiling door het Amerikaanse Pew Research Center bleek dat bijna vier op de vijf Joodse Israëli’s de apartheid ondersteunen en dat bijna de helft openlijk de etnische zuiveringen omarmt.
Velen aan de zionistische rechterzijde zien de combinatie van antisemitische en pro-Israëlische standpunten als een win-win-situatie voor Israël. In een recent opinieartikel voor het Israëlische nieuwsnetwerk Ynet schreef de prominente Israëlische journalist Yaron London: ‘Een wereldbeeld dat witte suprematie ruggensteun verleent past bij de ambities van onze regering. Als Trumps mensen meer walgen van Arabieren dan van Joden … dan hebben we een goede deal gesloten.’
London zei verder dat zionisten het antisemitisme van extreem-rechtse groepen actief moeten omarmen, omdat het een instrument is om Joodse migratie naar Israël te bevorderen: ‘Massa’s Joden verlaten hun woonplaats alleen als hun economische situatie en fysieke veiligheid ondermijnd worden.’ Hij concludeerde: ‘Om het wat scherper te zeggen, antisemitisme is producent en bondgenoot van het zionisme.’
Zulke opvattingen zullen voor veel mensen schokkend zijn, maar zijn geen verrassing voor degenen die bekend zijn met de geschiedenis van het zionisme. In een artikel in de International Socialist Review legde Annie Zirin uit dat allianties met antisemitisme ‘logischerwijs voortvloeien uit de basisaannames die het zionisme doet over Joden. Zionisten accepteerden de 19de-eeuwse opvatting dat antisemitisme – en in feite alle raciale verschillen – een vast onderdeel is van de menselijke aard.’
De grondlegger van het moderne zionisme, de Oostenrijker Theodor Herzl, duidde Europese Joden aan als parasieten, bacteriën en sociale ziekten, en beweerde dat Joden ‘de kiemen van antisemitisme met zich meedragen’ overal waar ze waren. Geweld tegen Joden zou onvermijdelijk zijn volgens hem en de enige oplossing was dus dat Joden een etnisch zuivere ‘Joodse staat’ zouden oprichten.
Netanyahu gebruikte precies dit sentiment toen hij vorig jaar in Frankrijk een toespraak hield, naar aanleiding van de terroristische aanslagen in Parijs eind 2015, en daarbij Franse Joden opriep om terug te keren ‘naar huis’, naar Israël. Hoewel Herzl dacht dat hij namens alle Joden sprak, werd het zionisme verworpen door de meerderheid van de Europese Joden, van wie velen door marxisme waren beïnvloed. Zij vonden dat het zionisme de Joodse bevrijdingsstrijd ondermijnt.
Zoals Chaim Zhitlovski, een lid van de Russische Sociaal-Revolutionaire partij aan het begin van de 20e eeuw, in reactie op Herzl schreef: ‘We zullen niet afwijken van de weg die we ingeslagen zijn – de weg van de revolutionaire strijd tegen de Russische regering, die ook zal leiden naar de vrijheid van de Joodse bevolking.’
De opkomst van de nazi’s in de jaren 30 leidde tot de vernietiging van de Joodse revolutionaire groepen en de dood van veel revolutionaire leiders. Zoals Zirin schreef stelde deze uitroeiing ‘het zionisme in staat om te beweren dat het de vereende stem van Joden wereldwijd vertegenwoordigde en dat iedereen die daar tegenin ging dus een antisemiet is.’
Israëls omarming van hedendaagse neonazi’s en andere reactionaire krachten heeft de scheidslijn tussen links en rechts verscherpt. Als gevolg hiervan zullen liberale zionisten het nog moeilijker gaan vinden om hun steun aan mensenrechten met hun steun aan Israël te verzoenen.
Als links in Europa en de VS een effectieve oppositie tegen uiterst rechts wil opbouwen, dan moet antizionisme deel uitmaken van de strijd tegen islamofobie en antisemitisme. De BDS-campagne, die pleit voor gelijke rechten voor Joden en Palestijnen samen, is een cruciaal onderdeel van het bouwen van een dergelijke beweging.
De BDS-campagne kan de strijd tegen de Israëlische koloniale apartheidsstaat en Amerikaans imperialisme verbinden met de strijd tegen de onderdrukking van raciale, religieuze en etnische minderheden in Europa en de VS. De solidariteit tussen de pro-Palestina-beweging en de Amerikaanse Black Lives Matter beweging laat dat zien. Om de BDS-beweging te laten groeien moeten we voortbouwen op deze verbanden en solidariteit uitbreiden met de arbeidersbeweging en andere sociale bewegingen.
Dit is een vertaling van Socialist Worker (US).