De advocaat blijft zitten

Een advocaat weigerde op te staan voor de rechter omdat volgens de islam alle mensen gelijk zijn. De rechtbank ging hiermee akkoord, de Nederlandse pers en politiek echter niet.

Door Jelle Klaas

De advocaat in kwestie, Mr. Enait, heeft natuurlijk wel een punt als hij vindt dat je vanuit een gelijkheidsbeginsel niet voor een rechter op zou hoeven staan. Immers, de poep van de hoogste rechter is net zo bruin als die van de armste veelpleger. In de jaren 60 en 70 was er een beweging van sociale advocaten die zich afzetten tegen de standenpolitiek en die in dat kader ook weigerden op te staan voor rechters.

De huidige vicepresident van het gerechsthof in Amsterdam Peter Ingelse schrijft in het NRC over die periode: ‘Wij vonden dat gebuig maar niks en deden dat dus niet. Nu ja, soms dwong de rechter zoveel respect af, dat je het niet kon laten, maar verder was het not done.’ Wat een verademing in deze tijden dat Ingelse verklaart nog steeds achter die beweging te staan!

De heer Enait voert zijn gevecht echter op individuele basis, vanuit een sterk religieuze bril. Zo is hij advocaat geworden nadat hij niet aan de slag mocht bij de gemeente omdat hij vrouwen geen hand wilde geven, wat je weer te denken geeft over zijn principe dat alle mensen gelijk zijn.

Het zijn helaas alleen uitzonderlijke gevallen als de heer Enait die nu in het nieuws komen met een weerwoord, hoe verwrongen ook, tegen hard-rechtse populisten als Wilders en Verdonk. Omdat het natuurlijk makkelijk scoren is voor de media, maar vooral vanwege het uitblijven van een stevig links weerwoord tegen islamofobie.

Die stilte biedt de ruimte om elk feitje rondom een ‘niet-westerse allochtoon’ aan te grijpen voor nieuwe rondes moslimbashen. Verdonk wil nieuwe regels die mensen dwingen handen te schudden, Plasterk kondigt de invoering van een burqa-verbod aan voor 2009, Henk Kamp beweert dat Enait het ‘integratieproces’ verziekt, GeenStijl-lezers willen dat deze ‘haatbaard’ ritueel geslacht wordt en Telegraaf-lezers zien hem graag het land uitgezet worden. En dat allemaal in een week.

We hebben een compromisloos geluid nodig tegen deze racistische hysterie die bij elke gelegenheid wordt opgeklopt. Zo heb ik genoten van de verfrissende column van Sabra Dahhan, over het incident met de ambulancebroeders in Amsterdam-West. Als die agressieve jongeren of de zittenblijvende advocaat ‘gewone westerse autochtonen’ waren geweest, hadden we er waarschijnlijk nooit iets over gehoord.