Cruciaal conflict in de Britse post

9 november 2009

3306260655_a4a2a9a209Het personeel van Royal Mail is de afgelopen weken twee keer massaal in staking gegaan tegen de privatisering van hun bedrijf. Afgelopen vrijdag zijn de onderhandelingen weer opgestart en verdere acties afgeblazen. Dat het management om de tafel wil zitten, laat zien dat de stakingen effect hadden. Ze hadden niet zomaar afgeblazen mogen worden, vindt Ilhan Can.

Royal Mail (RM) is het nationale postbedrijf van het Verenigd Koninkrijk. Het is nog steeds in handen van de staat, maar de sector zit al tien jaar in een proces van privatisering. Een proces dat het management en de regering nu willen voltooien. Ze noemen het ‘modernisering’. Het klinkt zo mooi, wie kan hier nu tegen zijn? De term verliest echter elke schoonheid wanneer duidelijk wordt wat de neoliberalen echt met de term bedoelen.

Het plan is om de arbeidskrachten om te vormen tot parttimers, met lager salaris enslechtere arbeidsomstandigheden en werkzekerheid. Vele werknemers zullen in deze plannen worden ontslagen. ‘Flexiberisering’ noemen zij dit. Het management probeert de verschillende groepen werknemers tegen elkaar op te zetten. Temeer de Britse postarbeiders een traditie van strijd hebben, zijn de regering en het management een campagne gestart van intimidatie en misleiding.

De regering creëert hiervoor een vruchtbaar kader. Het heeft de markt geopend voor concurrenten met gunstige contracten. De mythen van de ‘economische noodzakelijkheid’ en de superioriteit van de private concurrenten worden gebruikt om dezelfde marktwerking te implementeren die in allerlei sectoren juist zo zichtbaar heeft gefaald. Om het maar niet over de economische crisis als geheel te hebben. Toch blijven regering en het bedrijfsleven hun neoliberale maatregelen doordrukken.

Het idee is de werknemers van RM te chanteren zodat zij de nieuwe condities zullen accepteren. Maar de werknemers weigeren zich te schikken en vechten terug. Met een overweldigende 76 procent kozen zij er eind oktober voor om in staking te gaan. Meer dan 120.000 werknemers hebben de daad bij het woord gevoegd. De twee partijen staan rechtstreeks tegenover elkaar. Aan de ene kant de bazen, de regering en de media. Aan de andere kant staan de werknemers, hun vakbond de CWU en solidaire symphatisanten.

De media berichten dat de CWU steeds elk overleg heeft afgeslagen. De werkelijkheid laat echter zien dat het de andere kant is die overleg steeds heeft afwezen. Enkele weken geleden zijn geheime documenten van het management uitgelekt waaruit blijkt dat RM de vakbond voor eens en altijd wil kapot maken. De regering steunt hen hierin. Met nog meer plannen voor privatisering willen zij de boodschap geven dat Britse werknemers moeten accepteren dat zij de prijs betalen en dat verzet zinloos is.

Het grootste deel van de Britten trapt hier niet in en een meerderheid steunt de acties van de postwerkers. Vakbondsmensen, studenten en anderen hebben locale solidariteitsposten opgezet. Een gepensioneerde uit Leicester zegt: ‘Het management wil de vakbond uitschakelen zodat zij de privatisering kunnen doorvoeren en winsten kunnen verhogen. De kracht van de werkende mensen ligt in onze aantallen en eenheid in actie. We moeten elkaar steunen en ons realiseren dat deze strijd niet slechts voor de postwerkers is, maar voor ons allen.’

Studenten haalden geld op en participeerden bij de picket lines. Eén van hen verklaarde: ‘De studenten van vandaag zullen de werknemers van morgen zijn. Het is dus ook in ons belang banen en diensten te verdedigen.’ De sfeer op de picket lines is steeds erg grimmig geweest. Stakers vertellen verhalen over schaamteloze intimidatie van het management. Ook de politie provoceert en heeft de opdracht gekregen bij de minste tegenreactie hardhandig op te treden.

De vastberadenheid van de werknemers heeft het management gedwongen in gesprek te gaan met de vakbond. De CWU heeft de derde serie stakingen die afgelopen vrijdag zou beginnen opgeschort tot in ieder geval na de kerst. Hieraan wordt de voorwaarde gesteld dat het management de onderhandelingen serieus neemt, een concept dat duidelijk breed interpreteerbaar is. Het verleden toont echter aan dat het management van RM onderhandelingen nooit serieus heeft genomen, tenzij zij gedwongen worden door stakingen.

Een groot deel van de werknemers had de nieuwe onderhandelingen kracht bij willen zetten door juist nu verder te gaan met staken. Dat de leiding van de bond hier vanaf ziet, zal het management de ruimte geven om nieuwe aanvallen voor te bereiden. De strijd is nog niet gestreden, maar de recente ontwikkelingen maken het verdere verloop een stuk moeilijker voor de werknemers. Willen zij hun doelen bereiken en hun banen beschermen, zullen ze meer druk op de vakbondstop moeten uitoefenen. Uiteindelijk zijn zij de vakbond en zouden ook zij de lijn van de vakbond moeten bepalen.