Catalonië verklaart onafhankelijkheid na massamobilisaties tegen staatschantage
Door David Karvala in Barcelona
Parlementaire spreker Carme Forcadell sprak de onafhankelijkheidsverklaring uit die twee weken geleden al was opgesteld, maar toen door de Catalaanse president Carles Puigdemont was “geschorst”. Buiten het parlement barstten demonstranten uit in gejuich. De rechtse Spaanse premier Mariano Rajoy weigerde de verklaring te erkennen, hij zwoer dat ‘de staat de wettigheid in Catalonië zal herstellen’.
De onafhankelijkheidsverklaring komt na het referendum op 1 oktober dat zo dapper werd verdedigd door honderdduizenden mensen en na de algemene staking op 3 oktober. De verklaring komt ook na weken weifelen door de rechtervleugel van het Catalaanse nationalisme.
Dit weifelen werd doorbroken door de weigering van Rajoys conservatieve Partido Popular (Volkspartij, PP) om concessies te maken en de fantastische reactie van onderaf.Toen Puigdemont donderdag probeerde de beweging tegen te houden door verkiezingen uit te roepen, was er al een massale studentendemonstratie in Barcelona op de been. De politici hadden een overeenkomst die hen vanuit hun kantoren prima leek – maar toen het naar buiten kwam bleek deze onacceptabel te zijn.
De strijd is verre van over. Alleen massale burgerlijke ongehoorzaamheid kan Rajoys onderdrukking weerstaan en verraad door Catalaanse politici voorkomen. Tot nu toe heeft de beweging stakingen, bezettingen en massademonstraties nodig gehad om zover te komen. Er zal meer nodig zijn en solidariteit zal daarin noodzakelijk zijn.
Vechten
Veel mensen huilden toen ze de onafhankelijkheidsverklaring hoorden. Sommigen hebben hier al decennia voor gevochten. Mensen zijn er de gevangenis voor in gegaan. In 1992 werden honderden ondersteuners van de onafhankelijkheid zonder bewijs gevangengenomen in de aanloop naar de Olympische Spelen in Barcelona. Ook nu zitten Jordi Sanchez en Jordi Cuixart (de leiders van de twee belangrijkste onafhankelijkheidscampagnes) in de gevangenis op beschuldiging van ‘opruiing’.
De overwinning van vrijdag is een product van decennia van sociale strijd in Catalonië. De antikapitalistische beweging van de vroege jaren 2000, de massale demonstraties tegen de oorlog in Irak in 2003 en de strijd tegen het fascisme hebben er allemaal aan bijgedragen. Afgelopen februari vond een massademonstratie plaats om vluchtelingen te verwelkomen. Na de terroristische aanslagen in augustus riep een grote demonstratie op tegen wapenhandel, racisme en islamofobie en voor een vreedzame en diverse samenleving. Deze demonstraties waren een belangrijke factor in de debatten in het Catalaanse parlement.
De PP-spreker probeerde een smalle definitie van het Spaanse en Catalaanse volk te gebruiken om zijn positie tegen onafhankelijkheid te verdedigen. Links – van de antikapitalistische CUP tot de reformistische Catalaanse vicepresident Oriol Junqueras – verdedigde duidelijk een meer inclusieve versie. Deze visie op Catalonië ziet immigranten uit andere delen van de Spaanse staat en van over de hele wereld als onderdeel van een diverse samenleving die collectief zal werken aan de bouw van een Catalaanse Republiek.
Activisten in Catalonië hebben nog veel werk te doen om die Republiek te bouwen en om de repressie uit Spanje te weerstaan. Maar de onafhankelijkheidsverklaring is een enorme stap vooruit en kan het begin zijn van een verandering die positief is voor mensen over de hele wereld. De volksverzet in Catalonië heeft het geweld van de politie en de omkooppogingen van politici doorstaan. De boodschap die hierin doorklinkt is dat de macht van het volk ook op andere plaatsen kan werken.
Dit is een vertaling van een artikel van Socialist Worker.