Brief uit Irak
Na vijf jaar staan wij weer op de straten waar wij eerder samenkwamen. om de wereld te vertellen dat elk van jullie die, waar ook ter wereld, tegen deze illegale oorlog heeft gedemonsteerd GELIJK heeft. Ik weet dat de prijs hoog was. De prijs voor ons Irakezen was heel hoog. De prijs die wij betaalden in bloed en tranen was hoog, maar het was voor een hoger doel. Het doel dat ons land vrij en waardig kan zijn. Na vijf jaar hebben wij bewezen dat iedereen die hier stond gelijk had en iedereen die niet naar ons luisterde ongelijk had.
De Irakezen hebben jullie gezien en waren trots dat jullie uitdrukking gaven aan het levendige bewustzijn van de mensheid, demonstrerend met één doel, om NEE te zeggen tegen Kwaad, NEE tegen Oorlog, Niet in Onze Naam. Vorig jaar verloor ik mijn oom, toen mijn neef en toen verloor ik mijn vader. Zij zijn vermoord door milities. Het was een poging om ons de mond te snoeren, maar de daders begrijpen niet dat dit mij vastberadener maakt om te waardheid naar buiten te brengen.
Vijf jaar later heeft de in 2003 door de VS geleide invasie van Irak het land en de bevolking verwoest. Dictaturen brengen altijd hun eigen problemen met zich mee, en Irak was daarop geen uitzondering. Maar tot 2003 had de meerderheid van de Irakeze bevolking toegang tot basisvoorzieningen, zoals onderwijs, gezondheidszorg, eten en infrastructuur. Vandaag hebben Irakezen amper één uur elektriciteit per dag, als ze geluk hebben. De prijs van brandstof is omhoog geschoten, ondanks het feit dat Irak de op één na grootste olieproducent ter wereld is. Er is een gebrek aan schoon drinkwater wat een scala aan ziektes tot gevolg heeft door het gebruik van vervuild water. De werkloosheid is 40-60 procent. Er is een nijpend tekort aan basismedicijnen en gezondheidszorg in het algemeen. Het onderwijs van kinderen is ernstig verstoord. Er is een sterke stijging in het aantal weduwen, wezen en straatkinderen. Duizenden en duizenden Irakezen zijn op de vlucht, zowel binnen Irak als naar het buitenland. Dit is zeker de grootste tragedie van de 21ste eeuw.
De nieuwe regering – als het al een ‘echte’ regering is – heeft haar onvermogen om haar burgers te beschermen bewezen. Het geweld en het bloedvergieten gaan onverminderd door, alle beweringen van het tegendeel ten spijt. Sektarische spanningen en wantrouwen, op gang gebracht door milities, waren niet aanwezig voor 2003 maar hebben het leven van de Irakeze maatschappij getroffen. Vrijelijk bewegen is vandaag onmogelijk. Bendes militieleden struinen door de straten, veiligheid en bescherming zijn voor Irakezen niet meer dan vage herinneringen
De verantwoordelijken voor een misdaad van zo’n immense omvang, die geleid heeft tot onschuldige doden en de verwoesting van de broodwinning van een gehele soevereine staat, moeten ter verantwoording worden geroepen en recht moet zegevieren. In tegenstellling tot het wijd verbreide idee dat Irak verder uiteen zou vallen als de bezetting zou worden beeindigd, zoals de voorstanders van deze agressieoorlog vaak stellen, moet de bezetting van Irak eindigen voordat echte wederopbouw en verzoening kunnen plaatsvinden. Irakezen moeten hun eigen lot mogen bepalen en hun rechtmatige plaats opeisen naast de andere naties van deze wereld.
Vertaling: Catherine Black