Brief uit Gaza
Ik heb hele slechte herinneringen aan de oorlog. We hebben hele gezinnen vermoord zien worden door de Israëli’s. Eén van onze patiënten zag vier van haar kleinkinderen en haar echtgenoot levend verbranden. Ze kwam bij ons met verschrikkelijke brandwonden en vertelde dat een Israëlisch vliegtuig hun huis bombardeerde met raketten, net voordat ze geraakt werden door witte fosfor. Haar kinderen zag ze weg branden. Een week lang, voordat ze naar het ziekenhuis kwam, liep ze schreeuwend en huilend rond haar vernietigde huis: ‘Help m’n kinderen! Ze verbranden! Ze gaan dood!’ Uiteindelijk nam haar psychiater haar naar de begraafplaats om haar te laten zien dat ze echt gestorven waren. Dit is maar één voorbeeld van wat er is gebeurd.
We hadden nog nooit met witte fosfor te maken gehad, dus de wonden behandelden we als gewone brandwonden. We stuurden de slachtoffers naar huis met wat leek op simpele brandwonden. Maar de meeste kwamen terug na een paar dagen, met wonden die dieper en ernstiger geworden waren. Sommigen van hen stierven, ondanks dat slechts twee procent van hun lichaamsoppervlakte verbrand was. Sommige van onze collega’s uit het buitenland meldden dat ze deze wonden eerder hadden gezien in de oorlog in Libanon van 2006. Zij gaven aan dat de wonden erg leken op de wonden als gevolg van witte fosfor. Vanaf dat moment opereerden we patiënten met zulke wonden meteen, om alle stukjes fosfor te verwijderen.
Witte fosfor brand totdat het op is, of totdat het geen zuurstof meer krijgt. Daarom veroorzaakt het hele diepe wonden, soms tot op het bot. Veel kinderen kwamen bij ons met brandwonden op hun voeten, vanwege de deeltjes fosfor die op de grond terecht waren gekomen.
We vragen de internationale gemeenschap keer op keer om wapenexperts te sturen, die kunnen onderzoeken welke wapens zijn gebruikt, zodat we mensen goed kunnen behandelen. De Israëli’s hebben wapens gebruikt die verarmd uranium bevatten. We hebben patiënten gehad met hele vreemde en ongewone klachten. Wapenexperts zouden het radioactieve stralingsniveau moeten onderzoeken. We hebben hier stukken van de neergekomen raketten. Bijna allemaal komen ze uit de VS. We voelen ons gebruikt als proefkonijnen door de Israëli’s, voor het verschillende wapentuig van de VS.
Elke nacht verwachtte ik de volgende ochtend niet te halen. Als ik naar huis ga, slaap ik met mijn kinderen onder de trap. We hebben het gevoel dat het daar veiliger is. Als ik de bombardementen hoor, ben ik altijd bang dat ons huis geraakt wordt.
Ze zeggen dat ze precisiewapens hebben. Waarom raken ze dan steeds burgerdoelen? Het is heel makkelijk deze mensen te berechten voor oorlogsmisdaden. Ik heb nooit militanten gezien hier bij het ziekenhuis. Alle slachtoffers waren burgers. De Israëli’s bombardeerden ons 22 dagen lang en sloopten onze huizen met ons er nog in, maar geen enkele regering heeft druk gezet om de bombardementen te stoppen. Als we geiten geweest waren, hadden Westerse regeringen Israël gezegd dat ze moesten ophouden met geiten bombarderen. We voelen ons minder dan geiten.
We leven als twee jaar onder een staat van beleg. We moeten voedsel door de tunnels smokkelen. Veel van onze medische apparatuur is kapot en we hebben reserveonderdelen nodig. Hierdoor sterven mensen. Mijn moeder had longkanker en had bestraling nodig; ze moest naar Egypte of Jeruzalem om behandeld te worden. We wachtten twee maanden op een vergunning van de Egyptenaren en de Israëli’s, maar het duurde te lang en ze stierf. Mijn moeder was 75 jaar oud. Was zij een gevaar voor Israël? Kan je je voorstellen hoeveel mensen op deze manier sterven? Kan je je een gevangenis voor anderhalf miljoen mensen voorstellen?
De Israëlische regering is een groep terroristen en Westerse regeringen moeten stoppen met hen steunen. Ik weet dat veel mensen uit het Westen hun regeringen hier niet in steunen, ik heb de demonstraties in de hele wereld gezien. Ik hoop dat mensen hun regeringen onder druk zetten om de blokkade van Gaza op te heffen. We hebben geen hulp nodig. Als we onze vrijheid terug hebben, kunnen we prima voor onszelf zorgen.
Dr. Nafaz Abu Shaban, hoofd van de afdeling brandwonden en plastische chirurgie in het Shifa ziekenhuis in Gaza-stad, april 2009. Shabans verhaal komt tevens terug in de nieuwe documentaire The Road to Gaza. Kijk hier voor meer informatie.