Bosman-wet is racistisch
Bosmans voorstel is, kort gezegd: wie zich vanuit de Antillen hier wil vestigen, moet werk hebben, een studie, of gezinslid zijn van iemand die hier al woont.
Bosman lichtte toe: ‘Ik wil duidelijkheid scheppen over het belang dat Antillianen die naar Nederland komen de ambitie moeten hebben er iets van te maken… We hebben te maken met een historie van twintig, dertig jaar aan kansarme mensen.’
De Bosman-wet is ronduit racistisch: hij geeft Caribische Nederlanders minder rechten dan andere Nederlanders op basis van hun afkomst en het vooroordeel dat zij ‘kansarm’ en crimineel zouden zijn. De wet dient ook geen enkel ander doel dan haat tegen Caribische Nederlanders. Zelfs als alle werklozen van de Antillen, pakweg 20.000 mensen, naar Nederland zouden komen, zou dit nauwelijks impact hebben op de arbeidsmarkt.
De Tweede Kamer is in meerderheid gelukkig tegen deze wet. Veel van de kritische politici keren zich echter niet tegen het racistische karakter van de wet, maar hebben zorgen over de ‘juridische haalbaarheid’. Sterker: een deel van de tegenstanders is het eens met het racistische doel van de wet.
PvdA-Kamerlid Roelof van Laar zei tijdens het debat bijvoorbeeld tegen de wet te zijn, omdat het onderscheid op basis van afkomst ‘onvoldoende is onderbouwd’, maar is wel voor onderscheid op basis van woonplaats. Met andere woorden: Caribische Nederlanders moeten tweederangsburgers worden op een meer impliciet discriminerende basis.
De Bosman-wet valt niet uit de lucht. Nederland gebruikte de Antillen eeuwen als wingewest. Toen Shell zijn raffinaderij op Curaçao in 1985 verkocht voor 4 gulden, liet het een milieuramp en massawerkloosheid achter. De Bosman-wet sanctioneert dit soort plunderpraktijken: hij gebruikt racistische vooroordelen om de slachtoffers de schuld te geven.