Abdullah: ‘De IND zijn moordenaars’
Ik heb twee kinderen, van een relatie die ik eerder had. Ik had een hele goeie advocaat, en heb een reguliere procedure gehad. In augustus 2014 heb ik een verblijfsvergunning gekregen, geen asielstatus. Ik woon hier nu zes jaar, en afgelopen augustus ben ik begonnen met school. Maar ik heb wel heel veel ellende meegemaakt.
De taal heb ik zo op straat geleerd. Ik vind dat nodig dat ik zonder aan iemand te vragen of afhankelijk te zijn, dat te kunnen spreken.
Het woord is makkelijk, illegaal. Maar medische zorg heb je niet. Je hebt eigenlijk helemaal niks. Geen werk, je kan nergens terecht. Niemand accepteert je. Volgens hun besta je gewoon niet. Ze halen liever een dier in huis dan een illegaal.
Als illegaal ga je de gevangenis in. Dan zit je een jaar vast omdat je geen geldig document hebt. Ik ken mensen die daar 24 maanden zaten. Gewoon omdat ze geen geldig document hebben ga je twee jaar van iemands leven afpakken.
Ik heb zelf in de gevangenis gezeten toen ik illegaal was. Ik heb daar alles gezien. Je wordt niet verzorgd, niks. Van de 24 uur zit je 8 uur in de gang, 16 uur zit je gewoon in de cel. Je mag niet buiten komen. Je krijgt alleen paracetamol, verder krijg je niks. Als je ziek wordt in het weekend, heb je pech. Dan komt niemand je vragen hoe het met je is. Ze laten je gewoon tien keer bellen, er antwoordt niemand.
Of je zit in het AZC, en er komt op een dag een brief. Dat is de laatste dag voor je: ‘Tot drie uur heb je tijd om hier te zijn en daarna willen we je niet meer hier zien, anders bellen we de politie.’ Maar als je vraagt ‘Waar moet ik heen?’ dan zeggen ze: ‘Dat weet ik niet, dat moet je zelf uitzoeken.’ Of je geld hebt of niet is niet hun probleem. Gewoon, wegwezen. Dan moet je de straat op. Daardoor gaan mensen stelen.
Sommige mensen hebben geld en gaan naar een ander land. Die sturen ze weer terug. Dan zegt de IND: ‘We hebben niet gezegd dat hij het land uit moet.’ Nederland haalt ze hierheen terug, en gooit ze na een tijdje alsnog op straat.
Kun je daar iets meer over zeggen?
Ik heb veel mensen gezien die drie, vier keer hebben geprobeerd om naar andere landen te gaan, en die hebben ze teruggebracht. Nederland wou ze terug, en binnen acht dagen werd hun beslissing genomen en zaten ze weer op straat. En als je weer weggaat nodigen ze je weer uit om terug te komen. ‘Nee, we hebben niet gezegd dat hij het land uit moet. We hebben hem alleen op straat gelaten.’ Waar moet je op een gegeven moment terecht?
Je zit in de gevangenis, je hebt geen adres. Dat is de eerste weigering, dat je daar moet blijven. Als iemand een vast adres heeft gevonden buiten de gevangenis gaan ze alsnog een ander smoesje verzinnen dat je langer moet blijven. Ze willen zo lang mogelijk dat je daar vast blijft, zodat je zelf zegt: ‘Okee, ik ga terug.’
Maar als mensen niet terug willen, wat doen ze dan? Plakband, handboeien, je voeten vastmaken. Die vriend van mij hebben ze teruggestuurd, ik heb hem gesproken. Tape op de mond. Sommigen een plastic zak over hun hoofd, dan zitten drie of vier van die mensen, marechaussee erbij, dan lig je op schoot, dat je niks kan bewegen. Als je naar de wc gaat komen ze met je mee, dan ga je weer liggen tot je op de eindbestemming bent. Dat komt niet op televisie. Niemand komt dat filmen. Ze hebben alle macht, en doen alles met de mensen.
Als Hazara in Afghanistan word je vermoord. In Pakistan word je vermoord. In Iran word je teruggestuurd, ze geven je niet zomaar een document. Zes of zeven maanden terug hebben ze 31 Hazara teruggestuurd naar Afghanistan, die wilden naar hun familie gaan, ze werden onderweg gepakt en van alle 31 weet niemand waar ze zijn. Later zijn er nog eens twee groepen van 10 en 12 Hazara doodgeschoten. Waar moeten mensen terecht dan? Als je hier komt zeggen ze ‘nee’!
Als ik hier in Emmen een probleem heb, ga ik in Amsterdam wonen of Den Haag, dat is geen probleem. Maar daar is dat niet zo. Als je Hazara bent en je gaat in Groningen wonen kan je de deur niet uit. Ze maken je af. Dat begrijpen ze niet. Ik heb alles gezegd, maar ik wist op een gegeven moment niet hoe ik het moest uitleggen zodat de mensen van de IND me zouden begrijpen.
Ze gaan je bedreigen, de mensen van het team Terugkeer van de IND. Ze proberen alles om je terug te sturen. Die vrouw kwam naar mij toe en zei: ‘Ik ga jou terugsturen.’ Ik zei: ‘Je kan mij niet terugsturen. Want ik probeer echt álles, ik ga niet zomaar terug. Want ik heb kinderen en jullie zijn moordenaars.’ Zij zei: ‘Wat zeg jij, moordenaars?’ Ik zei: ‘Ja, moordenaars. Ik zal het je uitleggen. Als jij mij terugstuurt naar Afghanistan, kan ik nooit meer mijn kinderen zien, en mijn kinderen mij niet. Dat is toch hetzelfde als dat je me vermoordt?’
Dat is echt niet veilig. Je wordt teruggestuurd, of je gaat zomaar naar Afghanistan toe, dan word je achtervolgd vanaf het vliegveld tot waar je woont. En dan gaan ze je pakken.
Ze willen er zoveel mogelijk weigeren, en zoveel mogelijk terugsturen. En daar zijn ze heel goed in. Bijvoorbeeld, je hebt negatief gekregen, dan word je geweigerd door de IND, dan krijg je vijf jaar een inreisverbod, dan mag je niet in andere Europese landen reizen of asiel aanvragen. En Nederland accepteert jou ook niet. Waar moet je dan terecht?
Abdullah werd geweigerd door de gemeente Groningen
Ab: Ik had daar een kamertje gehuurd, toen zeiden ze: ‘Nee, dat noemen wij een gezamenlijke huishouding.’ Daarom moest ik met iemand die 77 jaar oud is, samen een uitkering aanvragen. Maar zonder adres kan je je niet bij de gemeente inschrijven. Toen zeiden ze: ‘Dan moet je gewoon uit Groningen weggaan.’ Ik had geen keus, ik werd overal geweigerd. Toen had ik mijn status, maar ik heb zes maanden gezworven.