14 november: algemene staking Zuid-Europa moet springplank zijn
Het besluit van vakbonden in Griekenland, Italië, Spanje, Zuid-Cyprus en Malta om, in het kader van een Europese actiedag tegen de bezuinigingen, op te roepen tot een algemene staking is ongekend. Het biedt een prachtige gelegenheid om de massaprotesten te bundelen, tegen bezuinigingen en de aanvallen op arbeidersrechten, die zich de afgelopen twee jaar in Europa hebben ontwikkeld. Het weerspiegelt ook de druk die vakbondskaderleden op hun leiding uitoefenen om de strijd op te voeren.
Sinds de jaren 30 hebben we geen crisis gezien op zo’n schaal. Miljoenen levens worden verwoest door de snoeiharde bezuinigingsprogramma’s die de trojka oplegt. In Griekenland staan de sociale voorzieningen volledig op instorten en Spanje en Portugal gaan ook die kant op. In grote delen van de publieke sector zijn de lonen met 20 procent gedaald, het aantal mensen dat onder de armoedegrens leeft neemt gestaag toe en elke week worden duizenden mensen uit hun huis gezet.
Alles wijst erop dat de crisis zich verdiept. Een volledige bailout van de Europese Centrale Bank is op handen in Spanje. Een nieuwe ronde aan bezuinigingen in Griekenland kan leiden tot de val van Samaras en zelfs een complete Griekse uittrede uit de euro.
Maar arbeiders hebben laten zien dat het mogelijk is om verzet te bieden tegen de aanvallen. De Griekse arbeidersklasse, die het hardste wordt geraakt door de tsunami van bezuinigen, heeft ook aan de frontlinie gestaan. Meer dan twintig algemene stakingen, honderden sectorale stakingen en protesten hebben in de afgelopen twee jaren geleid tot de val van twee regeringen, en een politieke radicalisering waardoor radicaal links op de drempel staat van electoraal succes.
De opkomst van de indignados-beweging in Spanje, waaraan een geschatte 25 procent van de bevolking deelnam, heeft het verzet geïnspireerd tegen Rajoy’s regering. In Portugal is massaal protest erin geslaagd om Coelho’s plannen te stoppen om de lonen over de hele linie met zeven procent te verlagen. In Italië, Groot Brittannië en elders hebben ook massale protesten en stakingen plaatsgevonden.
Meer dan ooit is er een noodzaak om het verzet te generaliseren. Symbolische protesten zijn duidelijk onvoldoende, gezien de omvang van de aanval op de arbeidersklasse. Een eendaagse algemene staking kan een uitstekende focus zijn voor mobilisatie, zeker als deze grenzen doorbreekt en alle arbeiders verbindt in een gemeenschappelijke strijd.
Maar de staking van 14 november kan geen doel op zichzelf zijn. Ze moet dienen als een springplank voor verdere acties: sectorale stakingen, bezettingen, blokkades en andere militante acties. Het moet ook een stap vooruit zijn in een nog bredere Europese mobilisatie.
Het verzet tegen bezuinigingen moet ook gepaard gaan met een algemenere politieke respons, waarbij collectieven zijn betrokken zoals de Occupy-beweging en andere grass-roots campagnes. Het ontbreken van een levensvatbaar politiek alternatief ter linkerzijde opent de deur verder voor de nazi’s. Gouden Dageraad in Griekenland is het duidelijkste voorbeeld hoe fascisten kunnen groeien vanuit de crisis. Maar zij zijn niet de enigen: de steun voor extreemrechts groeit van Frankrijk tot Hongarije en Spanje.
Er is dringend een brede sociaal-politieke beweging nodig, die gebaseerd is op eisen zoals het niet betalen van schulden, belasten van de rijken, stoppen van bezuinigingen, verhogen van het minimumloon, de pensioenleeftijd verlagen naar 60, het nationaliseren van de banken onder democratische arbeiderscontrole. Dit moet gepaard gaan met een strijd tegen racisme en fascisme en voor democratische verandering. De Occupy-beweging verbond verzet tegen bezuinigingen met de eis om parlementaire privileges af te schaffen en van veranderingen die de kern raken van de burgerlijke nep-democratie.
Vervreemding van politici en het politieke systeem heeft niet geleid, zoals vaak wordt beweerd, tot het afzweren van politiek als strijdtoneel om de wereld te veranderen. Opiniepeilingen laten zien dat miljoenen mensen boven genoemde basiseisen zouden steunen. Ook de electorale successen van Syriza in Griekenland, het Front de Gauche in Frankrijk, en de verschuiving richting Izquierda Unida (linkse coalitie onder leiding van de Communistische Partij, red.) en de linkse nationalisten in Spanje laten dit zien. Wat nu nodig is, is dat dit opkomend links op een beslissende manier breekt met de sociaal-democratie, die de deuren heeft geopend voor rechts en bezuinigingen in een groot deel van Europa.
De opbouw van een brede beweging tegen bezuinigingen moet worden gecombineerd met de versterking van een onafhankelijk antikapitalistisch links, zowel in zulke fronten als parallel daaraan. Een antikapitalistisch links de oppositie versterken tegen de Europese Unie, die uitsluitend bestaat om de belangen te verdedigen van het kapitaal. Het alternatief is grenzenloze arbeiderssolidariteit en socialistische democratie van onderaf.
Nee tegen het Europa van de bazen!
All out voor 14 november!
Voor een antikapitalistisch alternatief!
General Strike in Southern Europe on 14 November / 14 Νοέμβρη Γενική Απεργία στη Νότια Ευρώπη