10 jaar blokkade Gaza – Stop Nederlandse medeplichtigheid!
Door Jeroen van der Starre
De Verenigde Naties luidden de noodklok om de erbarmelijke situatie in de Gazastrook, tien jaar na het begin van de blokkade door Israël. De blokkade is een collectieve straf voor de verkiezingsoverwinning van Hamas in 2007. Israël ging vanaf het begin extreem cynisch te werk: Palestijnen moesten genoeg calorieën krijgen om te overleven, maar te weinig om zich te voeden; de economie van Gaza moest min of meer blijven draaien, maar mocht zich niet ontwikkelen of herstellen van de bombardementen door het Israëlische leger.
De bewust door Israël gecreëerde humanitaire crisis is zodanig verergerd dat Gaza onleefbaar is geworden. Het VN-rapport waarschuwt dat Gaza’s enige overgebleven vers waterbron in 2020 ‘onomkeerbaar uitgeput’ zal zijn. Op dit moment is 96 procent van het water dat aan de Palestijnen in Gaza wordt geleverd niet veilig om te drinken.
Mahmoud Abbas, leider van de zogenoemde Palestijnse Autoriteit, deed er in juli nog een schep bovenop. Hij wilde de bevolking van Gaza nog verder onder druk zetten om zo Hamas te treffen en verzocht Israël om de levering van elektriciteit terug te schroeven.
Sinds april heeft de enige elektriciteitscentrale in Gaza geen brandstof meer, waardoor de Gazanen gemiddeld slechts 4 uur elektriciteit per dag hadden, nu is dat nog maar 2 uur. Dit heeft grote gevolgen: in de ziekenhuizen leidt het gebrek aan stroom tot nog meer onnodige sterfgevallen en ook heeft het een direct effect op de beschikbaarheid van drinkwater.
Robert Piper van de VN zei bij de presentatie van het rapport: ‘De onleefbaarheidsdrempel is inmiddels al een flinke tijd geleden overschreden.’ ‘Ik zie dit als een buitengewoon onmenselijk en onrechtvaardig proces waarin twee miljoen burgers in Gaza, die werkelijk voor niemand een bedreiging vormen, geleidelijk gewurgd worden,’ voegde hij daaraan toe.
Schaamteloosheid
Met haar karakteristieke schaamteloosheid schoot de NOS in haar vertrouwde rol als buikspreekpop van het Israëlische regime. In de berichtgeving over het VN-rapport kreeg de omroep het voor elkaar om de aanleiding van de ellende in Gaza én het rapport – de tien jaar durende blokkade volledig buiten beschouwing te laten. In plaats daarvan gaf de NOS de bevolking van de belegerde Gazastrook de schuld van hun eigen ellende. Jan Keulen, directeur van The Rights Forum sprak van een ‘absoluut dieptepunt’.
Kort na het uitkomen van het rapport over Gaza zette Israël ook een nieuwe aanval in op de Westelijke Jordaanoever. De timing van de nieuwe aanval heeft waarschijnlijk vooral te maken met Israëlische binnenlandse politiek. Er loopt een strafonderzoek naar premier Netanyahu wegens corruptie en het lijkt erop dat hij mede om die reden zijn extreem-rechtse coalitiegenoten tevreden wil houden.
Israël sloot de Al-Aqsa moskee op de Tempelberg, die Israël net als de rest van Oost-Jeruzalem sinds 1967 heeft bezet. Vervolgens plaatsten zij metaaldetectoren bij de ingang van de moskee en kondigden ze aan dat Palestijnse mannen onder de 50 jaar niet langer welkom zijn.
Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever reageerden met demonstraties en door demonstratief massaal op straat te bidden in plaats van in de moskee. Israëlische militairen vielen de demonstraties aan met een overdaad aan traangas en rubberkogels en vermoordden daarbij vier Palestijnen.
Na tien dagen van vreedzame protesten in Oost-Jeruzalem, solidariteitsdemonstraties in onder meer Hebron en internationale druk zag Israël zich gedwongen de zogenoemde veiligheidsmaatregelen terug te draaien. Op het moment van schrijven is de Israëlische regering teruggekomen op een eerdere aankondiging om de veiligheidsmaatregelen in te trekken.
Zuiveren
Als er de afgelopen jaren iets is duidelijk geworden, is het dat Israël zich door niets zal laten tegenhouden in haar missie om heel historisch Palestina te koloniseren en te zuiveren van Palestijnen. De langzame maar zekere moord op de bevolking van Gaza, de voortdurende bouw en uitbreiding van illegale nederzettingen op de Westbank en andere voorbeelden van de stelselmatige schending van de mensenrechten van Palestijnen staan in dat kader.
De situatie van de Palestijnen is zodanig dat een tweestatenoplossing – toch al niet rechtvaardig – allang volstrekt onmogelijk is. De enige oplossing voor de situatie in Palestina is de volledige ontmanteling van de staat Israël en de stichting van een democratische Palestijnse staat, waarin alle etnische en religieuze groepen gelijke rechten hebben. Ook moet het recht op terugkeer van de miljoenen Palestijnse vluchtelingen, die grotendeels nog steeds in kampen verspreid over het Midden-Oosten leven, worden gerespecteerd.
Zo’n oplossing is ver weg, maar er zijn lichtpuntjes. De BDS-beweging is wereldwijd steeds succesvoller in het organiseren van een boycot en het afdwingen van desinvesteringen uit Israël. Ondanks de lastercampagnes tegen BDS-activisten en de presentatie van zionistische propaganda als objectief nieuws voor media als de NOS, groeit het bewustzijn van het genocidale karakter van de Israëlische staat.
Hier in Nederland moeten we de straat op blijven gaan om onze solidariteit met de Palestijnen zichtbaar te maken, moeten we de BDS-campagne blijven steunen om de druk op Israël op te voeren, moeten we doorgaan met het ontmaskeren van de leugenachtige berichtgeving en moeten we de Nederlandse regering onder druk zetten om de steun aan Israël en de medeplichtigheid aan de moord op de Palestijnen te staken.
Maar de werkelijke bevrijding van Palestina moet uit de regio zelf komen. Israël beleefde haar angstigste dagen in 2011, toen de Egyptische Revolutie een einde maakte aan de dictatuur van Mubarak en de blokkade van Gaza tijdelijk werd opgeheven. Een nieuwe golf van Arabische revoluties, in het bijzonder in Egypte, kan het begin betekenen van de werkelijke bevrijding van de Palestijnen.