Judeofiele antisemieten
Foto: Joodse betogers tijdens een demonstratie in New York tegen de Israëlische aanval op Gaza (30 december 2008)
Door Pepijn Brandon
Aan de rand van een min of meer spontane massabeweging tegen de inval in Gaza, klonken er een paar nare antisemitische leuzen. En elke keer dat dit gebeurt is er een teveel. Op een bepaalde manier maken de paar pubers die onsmakelijke teksten roepen de beste reclame voor een hardnekkige zionistische leugen: dat Israël handelt namens alle Joden op de wereld, en verzet tegen het optreden van de Israëlische staat daarmee per definitie anti-Joods. Het grote aantal leidende critici van Israël dat van Joodse afkomst is, laat zien waarom deze redenering totaal onjuist is, en waarom deze vorm van onwetendheid de wereld uitgeholpen moet worden.
Maar de verdedigers van Israël die op basis van incidenten in de marge elke vorm van kritiek afdoen als antisemitisme doen denken aan de Zimbabwaanse dictator Robert Mugabe. Volgens hem was iedereen die zich uitsprak tegen het brute geweld tegen de oppositie in zijn land eigenlijk een blanke racist. Zelfs zijn zwarte tegenstanders moesten wel geïnfecteerd zijn met de mentaliteit van hun voormalige koloniale meesters. Een soort ‘zwarte zelfhaters’ dus.
Natuurlijk, als je weet van wie die beschuldiging komt zou je er je schouders over moeten ophalen. Maar toch wekt het bij mij op zijn minst ergernis op. Zo googlede ik laats een keer mijn naam – een vorm van ijdelheid die zo populair is dat ik me er niet voor verontschuldig – en kwam via de eerste pagina op drie sites waarop ik in verband werd gebracht met antisemitisme. Eén ervan rabiaat zionistisch, één van een stel verwarde anarchisten en de derde van een neo-nazi die (oh ironie) vond dat Israël gesteund moet worden omdat de moslims en al hun vrienden nu het grootste gevaar voor de wereld zijn.
Just for the record: gezien mijn familiegeschiedenis kom ik in aanmerking voor ‘Joodse zelfhater’ – een begrip dat overigens zelf op een antisemitisch stereotype berust. De belediging aan het adres van de Internationale Socialisten is al even absurd. Onze theorie gaat terug tot Karl Marx, een Jood. We zijn anti-stalinisten in navolging van de Jood Trotski. We bewonderen de vermoorde Pools-Joodse revolutionair Rosa Luxemburg. En onze internationale organisatie werd gesticht door Tony Cliff, die als Ygael Gluckstein werd geboren in een zionistische familie in het vooroorlogse Palestina, maar vertrok uit afkeer van het anti-Arabische racisme. Als we zouden denken in etnische categorieën, zou je bijna zeggen dat we enthousiaste judeofielen waren.
Maar het hele punt is dat we niet in die etnische categorieën denken. En dus noemen we een apartheidsstaat een apartheidsstaat, noemen we het doden van honderd Palestijnen voor elke gedode Israëli een oorlogsmisdaad, zeggen we dat Palestijnen het recht hebben op verzet, zelfs al zijn we het niet altijd eens met de middelen die ze daarvoor kiezen, en vinden we dat er in de 21ste eeuw geen plaats is voor een staat die zichzelf definieert langs exclusieve etnische lijnen. De mensen die excuses weten te verzinnen voor elke stap die Israël zet en ondertussen de grofste beschuldigingen rondstrooien aan het adres van de tegenstanders, creëren een rookgordijn waarachter elke misdaad toelaatbaar is.