Women’s March: alle onderdrukking is verbonden
Women’s March in Amsterdam, 11 maart 2017 (Foto: Selena Jans).
Hoe ben jij begonnen bij Women’s March NL ?
Ik heb mij altijd al ingezet om een verschil te kunnen maken. Ruim een jaar geleden belandde ik onverwachts bij Women’s March NL. Het klikte heel goed met de mensen daar, vooral dankzij hun gedrevenheid om dingen aan te pakken.
Ik vond het belangrijk dat de Women’s March NL een onafhankelijke grassroots-organisatie zou blijven. Daarnaast wilden we ook de witte standaard in Nederland doorbreken. Op die manier willen we zelf een voorbeeld zijn van de verandering die we nastreven.
Als ik terugkijk op ruim een jaar bij Women’s March NL, hebben we de organisatie doelgerichter gemaakt en onze intersectionele ideeën in uitvoering gebracht. Mensen kennen ons vaak van protestmarsen, maar we doen veel meer. Vorig jaar organiseerden we bijvoorbeeld een politiek debat in Studio/K met vrouwelijke partijleden. Dit soort dingen zijn heel belangrijk om de mannelijke standaard in de politiek te doorbreken.
Hoe is de Women’s March NL ontstaan?
Het is begonnen toen Donald Trump de Amerikaanse presidentsverkiezingen won. Voor heel veel mensen was het een wake-upcall dat zo’n man president kon worden, terwijl er nog tientallen aanklachten wegens seksuele intimidatie tegen hem liepen. Mensen stelden zichzelf de vraag: wat gaat dit betekenen, vooral voor gemarginaliseerde groepen? Die ontzetting heeft veel mensen samengebracht. In Nederland was de eerste Women’s March dan ook vooral in solidariteit met vrouwen in de VS.
De tweede mars, vlak voor de Nederlandse verkiezingen, droeg de boodschap: stem tegen de haat. Ik was zo onder de indruk dat er die dag tienduizenden mensen de straat op gingen! Samen met de andere organiserende groepen was dat één van onze belangrijkste bijdragen in Nederland: dat activisme weer toegankelijk wordt, dat iedereen zichzelf kan laten horen.
Wat is jullie doel voor de mars op 9 maart?
Ons thema voor de mars dit jaar is: All Oppression Is Connected. Sommige mensen vragen of de Women’s March niet over de vrouwenzaak moet gaan. Ik citeer dan de feministische schrijfster Audre Lorde, die zei: ‘There is no such thing as a single-issue struggle, because we do not live single-issue lives.’ Wij zijn dan ook een intersectionele feministische organisatie, die tegen elke vorm van onderdrukking actievoert.
Gelukkig staat intersectionaliteit steeds meer centraal binnen activistische groepen in Nederland. Maar de standaard is nog steeds mannelijk en wit. Als je daarbuiten valt, word je anders behandeld. Kijk bijvoorbeeld naar de manier waarop Sylvana Simons, partijleider van Bij1, in de gemeenteraad van Amsterdam werd aangevallen.
Dit komt niet alleen doordat zij een mondige vrouw is, maar juist doordat zij een mondige zwarte vrouw is. En als andere raadsleden het als een bedreiging opvatten, wanneer ze ‘wit’ of ‘cis’ genoemd worden, dan begrijpt men duidelijk niet welke ongelijkheid er speelt.
Voor 9 maart vinden we het belangrijk dat het zo inclusief mogelijk is. Iedereen is welkom: zo willen we feministisch activisme toegankelijk maken. Maar dat betekent ook dat we representatie vooropstellen in de stemmen die we willen versterken: van sekswerkers tot queer moslims, mensen met een beperking en ook mannen.
Je ziet dat mensen niet gaan afwachten tot de overheid in beweging komt. We lopen flink achter op het gebied van gendergelijkheid en antiracisme, maar bijvoorbeeld ook wat betreft het klimaat. De enige manier om dit aan te pakken, is door in te zien dat al deze zaken met elkaar verbonden zijn. We moeten dus samenwerken. Daarom kijk ik ook heel erg uit naar maart, waarin er zoveel protesten gepland staan.
De Women’s March in Amsterdam begint morgen om 12.30 op de Dam.