Hoe Israël probeert Palestina etnisch te zuiveren
Demonstratie in solidariteit met de Palestijnen, Amsterdam 19 mei 2018 (Foto: Brian Droop).
Fadi Abu Salah, 28 jaar oud, werd op 14 mei vermoord door een Israëlische scherpschutter. Fadi zat in een rolstoel omdat hij in 2014 bij de Israëlische bombardementen zijn voeten had verloren. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu noemde het Israëlische geweld ‘zelfverdediging’.
Als onderdeel van deze ‘zelfverdediging’ zijn sinds het 30 maart meer dan honderd ongewapende Palestijnen door het Israëlische leger vermoord. De meeste zijn omgekomen door scherpschutters of als gevolg van verstikking vanwege de enorme hoeveelheden traangas.
Het geweld heeft niet alleen doden tot gevolg. Er zijn duizenden gewonden gevallen. Journalist Olaf Koens zie hierover: ‘Bijna alle schotwonden in Gaza hebben een zelfde patroon, zag ik gisteren in het ziekenhuis in Gaza. De inslagwond is klein, een gaatje. De uitslagswonden zijn gigantisch. Het verbrijzelt botten, spieren – alles’
Het is geen toeval dat het Israëlische leger – dat zichzelf het meest morele leger ter wereld noemt – op deze manier optreed. Israël is doodsbang voor de massale vreedzame protesten die nu aan de gang zijn. Het extreme geweld tegen vreedzame demonstranten is bedoeld om anderen af te schrikken deel te nemen aan deze protesten.
Maar vooralsnog slagen ze niet in hun opzet. Elke keer weer nemen tienduizenden Palestijnen deel aan de demonstraties in Gaza. Voordat hij vermoord werd verwoordde Fadi Abu Salah zijn motivatie als volgt: ‘Ik verzet me omdat ik niets te verliezen heb, ik heb enkel mijn waardigheid’.
Het recente geweld van het Israëlische leger is slechts het nieuwste hoofdstuk in een lange geschiedenis van geweld. We herdenken dit jaar 70 jaar sinds de Nakba. De catastrofe die tot op de dag van vandaag nadreunt.
Tijdens de Nakba werden duizenden Palestijnen vermoord. Dorp na dorp, stad na stad, werd etnisch gezuiverd. Het doel van de terreur van de zionistische milities – Haganah, Irgun en Lechi – was angst zaaien onder de Palestijnse bevolking, zodat de rest ook zou vluchten. In zekere zin slaagden ze hierin. Honderdduizenden Palestijnen sloegen op de vlucht voor de terreur.
Maar tijdens de Nakba slaagde de zionistische milities er niet in iedereen te verdrijven. Daar bovenop bezette Israël in 1967 ook de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. De aanwezigheid van miljoenen Palestijnen in het gebied dat door Israël wordt gecontroleerd, steekt als een doorn in de voet van Israël, omdat het exclusief joodse karakter van Israël hierdoor wordt bedreigd.
Precies daarom probeert Israël het leven van de Palestijnen onmogelijk te maken. Precies daarom worden Palestijnen geconfronteerd met Apartheidswetten, precies daarom worden Palestijnse kinderen weggestopt in Israëlische gevangenissen, precies daarom worden Palestijnse huizen door bulldozers vernietigt, precies daarom worden de nederzetting steeds weer uitgebreid, precies daarom bombardeert Israël om de haverklap Gaza. Precies om het karwei dat 70 jaar geleden begon – de etnische zuivering van Palestina – af te maken.
En dat gebeurt met de zege van het westen. Met de beslissing om de Amerikaanse ambassade naar Al-Quds (Jeruzalem) te verplaatsen en om het atoomakkoord met Iran op te zeggen, zegt Donald Trump tegen Netanyahu: ga je gang, je kan blijven rekenen op de drie miljard dollar per jaar steun vanuit de Verenigde Staten.
Mark Rutte noemde Trump lomp vanwege het opblazen van het atoomakkoord met Iran, maar over het Israëlische geweld blijft hij oorverdovend stil. De Israëlische ambassadeur werd niet eens symbolisch op het matje geroepen. Rutte en zijn kabinet staan pal achter Israël, ongeacht de mensenrechtenschendingen, ongeacht de terreur tegen de Palestijnse bevolking.
Waarom, vraag je je af, waarom staat de Verenigde Staten al zeventig jaar pal achter Israël? Waarom staat Nederland al zeventig jaar pal achter Israël? Omdat Israël al zeventig jaar de imperialistische belangen van het westen verdedigt in het Midden-Oosten. Israël is het Amerikaanse vliegdekschip in het Midden-Oosten. Daarom zijn Trump en Rutte maar al te graag medeplichtig aan de onderdrukking van de Palestijnen.
Daar komt bij dat voor rechtse politici Israëlische apartheid een voorbeeld is als het gaat om de behandeling van moslims en van vluchtelingen. Voor Geert Wilders en Thierry Baudet staat Israël model voor het Nederland dat zij willen. Als we willen weten wat Wilders bedoelt met ‘minder Marokkanen’, hoeven we slechts te kijken naar hoe Israël ‘minder Palestijnen’ in de praktijk brengt. De oproep van Wilders om te schieten op knieschijven is een echo van de praktijk van het Israëlische leger om demonstranten doelbewust te verminken.
Ondertussen hoeven de Palestijnen weinig te verwachten van de leiders uit de regio. Van al-Sisi in Egypte tot koning Salman van Saoedi-Arabië. Hun heerschappij rust op de Amerikaanse steun voor hun regime. Zij zijn onderdeel van hetzelfde systeem waar Israël deel van is. Maar ook van Erdogan valt weinig te verwachten, terwijl hij op twitter ruzie maakt met Netanyahu, stemde zijn partij deze week tegen het verbreken van de banden met Israël.
Om Israëlische Apartheid te breken, moet het systeem waar het onderdeel van is gebroken worden. Het heroïsche verzet van de Palestijnen, dat al meer dan zeventig jaar weerstand biedt aan de definitieve etnische zuivering van Palestina, is een voorbeeld voor ons allen. Maar vanwege de machtsverhoudingen en de steun aan Israël vanuit het westen, hebben ze solidariteit nodig.
Die solidariteit wordt in de regio onderdrukt door de regimes die baat hebben bij het voortbestaan van het huidige systeem. Van Caïro tot Teheran en van Damascus tot Ankara. De strijd van de bevolking tegen deze regimes moet gesteund worden. Maar we moeten vooral afrekenen met onze eigen zogenaamde leiders.
De afgelopen weken zagen we hoe de Giro d’Italia, de ronde van Italië, begon in Israël. Vooraf werd gezegd dat dit bij zou dragen aan verbroedering, maar wielrenner George Bennett zei na afloop: ‘Als je alleen naar de show kijkt, was het heel mooi. Maar er was ook een gemis. Ik heb heel veel Israëlische vlaggen gezien en niet een Palestijnse vlag. Een gemiste kans.’
Een week later won de Israëlische artiest Netta Barzilai het Eurovisie songfestival. Diezelfde avond werd Gaza opnieuw gebombardeerd. Na haar overwinning zei Barzilai: ‘Ik hou van mijn land! Volgend jaar in Jeruzalem, de hoofdstad’. Ze voegde er aan toe dat ze met haar overwinning iets geweldigs had gedaan voor de Israëlische propaganda.
Dit soort evenementen normaliseren Apartheid. Wij moeten ons daartegen verzetten. Wat we nodig hebben is een boycot van Israël. Dat betekent ook dat de militaire samenwerking met Israël gestaakt moet worden. Maar het betekent ook dat de linkse partijen die in Amsterdam in het college zitten kleur moeten bekennen. Er zijn geen excuses meer. De stedenband met Tel-Aviv [bedoeld wordt: de samenwerking tussen beide steden, red.] de moet worden beëindigd.
Wereldwijd brokkelt de steun voor Israël af. Het zijn de heersers – van het Witte Huis tot het Binnenhof – die in de weg staan. Als we gezamenlijk een vuist maken, dan kunnen we hun verslaan. En dat is precies waarom het Links Verbond in Rotterdam kapot moest.
Als de Israëlische Apartheid een voorbeeld is voor rechts, dan moeten wij een voorbeeld nemen aan het Palestijnse doorzettingsvermogen. Verzet! Opstand! Intifada! Intifada! Palestina vrij!