Buurtbewoners: ‘Laat de angst niet regeren!’

De afgelopen weken zijn de media – in het bijzonder extreemrechtse media als GeenStijl – een hetze begonnen tegen de vluchtelingengroep We Are Here. Zij hebben een aantal woningen in de Watergraafsmeer in Amsterdam Oost gekraakt. Dit zou voor onveiligheid zorgen in de wijk. Maar buurtbewoners zelf hebben een heel ander verhaal, wij laten hen hier aan het woord.

Er is aan ons de bewoners gevraagd om een stukje te schrijven over de gebeurtenissen in de Rudolf Dieselstraat. Maar waar schrijf je dan over? Er is zoveel gebeurd de afgelopen week. Terwijl wij dit schrijven kan alweer het volgende hoofdstuk toegevoegd worden aan het verhaal.

Elke keer als de rust lijkt teruggekeerd gebeurt er weer wat. Ditmaal is de straat volgestroomd met minstens acht busjes van Ymere en staat op elke straathoek een beveiliger in een oranje jas. Voor de zoveelste keer wil de media van ons weten hoe onveilig het nu is. Enige wat het oplevert is een schijnveiligheid. De angst wordt voortdurend gevoed over de rug van anderen en er lijkt veel meer aan de hand dan daadwerkelijk zo is. Ymere projecteert zijn eigen angst op de bewoners. Zo belden ze net bij een bewoner aan, die nota bene zelf huurt van Ymere, met de vraag ‘Waarom woon jij hier?’ Ze lijken zelf het overzicht niet te hebben, maar wiens fout is dat? Dit gaat over mensen, over alle mensen.

Wie in de Rudolf Dieselbuurt heeft gewoond weet dat de buurt aan het vervallen is. Vier jaar geleden werd al gesproken over de sloop. De meeste oorspronkelijke bewoners zijn vertrokken en van onderlinge betrokkenheid was nog weinig sprake. Bijna dagelijks ligt de straat vol met rotzooi van mensen die aan het verhuizen zijn en afgelopen winter was er een inbraakgolf, die kon ontstaan door het gebrek aan sociale controle. Als bewoners vinden we het daarom niet erg dat de We Are Here-groep hier is gevestigd. Zij hebben ook recht op een dak boven hun hoofd en dat kan hier tijdelijk geboden worden.

Als bewoners hebben wij met ongeloof de berichten in de media gevolgd. We herkennen ons niet in de eenzijdige beelden die de media schetsen. De angst en onrust wordt door de media en andere partijen gecreëerd. We hebben geen slechte ervaringen met de groep gehad en zijn overtuigd van hun goede intenties. In dit artikel willen we daarom onze ervaringen delen. Wij willen aan iedereen vragen om zich niet door angst te laten regeren. Wees kritisch op wat je hoort en ziet en ga het gesprek met elkaar aan. Wij geloven dat het met elkaar samenwonen iets moois kan opleveren voor alle partijen. De groep moet nu over 8 weken vertrekken, maar waarom laat Ymere ze er niet gewoon zitten? Na die 8 weken, gaat de wijk toch al bijna plat.

Ervaringen

‘Eindelijk is er wat leven en gezelligheid in de voorheen zo lege buurt! Sinds er gekraakt wordt, worden er ineens weer studenten in het buurtje gezet. Niet andersom, zo ver ik zelf heb kunnen zien.

Ik ben helaas verantwoordelijk voor het beruchte “niet kraken! Hier woont iemand”-briefje dat volledig uit het verband is gerukt door de media. Niet uit angst voor We Are Here, want die kenden wij inmiddels al, maar voor eventuele andere krakers. Als ik wist dat het briefje zo gebruikt zou worden door de media had ik het nooit geschreven.

Dat PowNews niks van een lang relativerend interview zou gebruiken verbaasd mij niks. Verbazingwekkend is dat de NOS glashard beweerde dat bewoners niet met hen durfden te praten terwijl ik net buiten hun shot andere media te woord stond. Krakers, We Are Here en nieuwe anti-kraak studenten, welkom allemaal in dit buurtje waar eindelijk weer leven, sociale controle en gezelligheid is gekomen!’

Tijmen Kuyper, buurtbewoner

Tekst loopt hieronder door. Foto: Het ‘niet kraken’-briefje (Foto: AT5).

‘Een mini dorp in de stad, is dat mogelijk? Ja! Met veel plezier woon ik al meer dan 4 jaar in de Rudolf Dieselbuurt en heb me er altijd veilig en welkom gevoeld. Vanaf het begin was duidelijk dat deze huizen gesloopt zouden worden, de vraag was alleen wanneer. De afgelopen maanden stonden er steeds meer interieurs op straat, en meer huizen leeg. Dat zorgde voor een gekke sfeer, je wist immers niet meer wie je buren waren.

Met de komst van de We Are Here-groep weten we dit wel. De mensen die ik heb gesproken zijn vriendelijk en willen graag contact maken met de buurtbewoners. We groeten elkaar, praten of helpen waar nodig. Ook zij zijn inwoners van Amsterdam en hebben het recht op een dak boven hun hoofd.

Ik betreur het dan ook erg dat de media hier met een eenzijdige blik opgedoken zijn zonder hier meer persoonlijke ervaringen van buurtbewoners in mee te nemen. Dit geeft een heel ander, en veel genuanceerder beeld over de situatie en context van de buurt. Ik zou het erg betreuren als de laatste maanden in deze buurt op zo’n negatieve manier afgesloten moeten worden, want samen kunnen we er een mooie leefbare omgeving van maken!’

Romée Mulder, buurtbewoner

‘Toen in januari een groep van We Are Here het leegstaande universiteitsgebouw in de James Wattstraat betrok wist ik nog niet goed wat ik moest denken. Ik wist niet wie ze waren en waarom ze kraakten. Eens werd ik door een ‘bewoner’ uitgenodigd om binnen te komen. Hiermee werd door hem geprobeerd de kloof te overbruggen, een goede actie! Maar ik durfde niet. Het was laat in de avond en ik was alleen. Toen het gebouw ontruimd werd en ze weer op straat kwamen te staan betrapte ik mezelf erop bezorgd te zijn. Inmiddels had ik me ingelezen in de organisatie en ik voelde medeleven.

Het eerste huis in de Rudolf Dieselstraat werd een week voor Pasen gekraakt en ik ging langs. Overdag, want ik was nog op mijn hoede. Ik werd opnieuw gevraagd om binnen te komen en werd ongelofelijk hartelijk ontvangen! Er was een vergadering gaande met vrijwilligers en de puzzelstukjes vielen op hun plaats.

Ik leerde dat het normaal is om bang te zijn voor wat je niet kent. Door kennis te maken werd mijn angst weggenomen. Ik heb me geen moment onveilig gevoeld toen de ‘grote kraak’ plaatsvond. Dat gun ik iedereen. Pak die uitgestrekte hand en ontmoet elkaar!’

Stacey Krom, buurtbewoner

‘Ik woon met mijn gezin al vele jaren in de Rudolf Dieselstraat. Ik ervaar totaal geen overlast van de vluchtelingen en maak regelmatig een praatje met ze. Ik ben onder de indruk van verhalen die ze me vertelden over hun “thuisland” waar het levensbedreigend voor ze is om naar terug te keren.

Het verbaasde me de ongeloofwaardige verhalen over zogenaamde onveiligheid in de buurt van sommige buren te vernemen via de pers. Ik herken me daar niet in! Wel werd tijdens het kraken overal aangeklopt om te controleren of er nog iemand woonde. Er stonden vele huizen leeg; niet gek want over 3 maanden moet iedereen sowieso weg omdat ons mooie dorpje dan geheel gesloopt wordt voor nieuwbouw, helaas.’

Robbie, buurtbewoner

Khalid Jone, de woordvoerder van We Are Here, is een van de sprekers tijdens de slotrally van het Marxisme Festival.