Palestina: ‘Ik word elke dag vernederd in mijn eigen stad’
Hebron (Al-Khalil) is de grootste stad in de Westelijke Jordaanoever en is gesplitst in twee delen. In 80 procent van de stad heeft de Palestijnse Autoriteit de macht, terwijl de overige 20 procent is gekoloniseerd. Dat deel van de stad – ‘H2’ – staat onder controle van het Israëlische leger. Voor de Israëlische kolonisten geldt er regulier burgerlijk recht, terwijl de Palestijnen gebukt moeten gaan onder militair recht.
Om van H1 naar H2 te gaan moet je door checkpoints, maar ook binnen H2 zijn verschillende checkpoints en militaire posten. Ahmad en Muhanned van Youth Against Settlements vertellen dat de situatie in Hebron sinds de Tweede Intifada niet zo heftig is geweest en dat met name jongeren doelwit zijn. Het Israëlische leger heeft in de Westelijke Jordaanoever in 2016 zeker 32 Palestijnse kinderen gedood.
Bewijs
Youth Against Settlements is een geweldloze actiegroep die de bouw en uitbreiding van Israëlische nederzettingen probeert tegen te gaan door geweldloos verzet. Ahmad en Muhanned zitten in het mediateam en zorgen ervoor dat mensenrechtenschendingen gefilmd worden en motiveren mensen om hetzelfde te doen.
‘We zijn niet zoals andere mensen onschuldig tot schuld bewezen is, maar schuldig totdat we onze onschuld kunnen bewijzen, dus we hebben zoveel mogelijk bewijsmateriaal nodig.’ Ahmad en Muhanned waren afgelopen week in Nederland om hun campagne ‘Open Shuhada Street’ te promoten, die vorige week voor de achtste keer werd gehouden.
Shuhada Street was een van de belangrijkste winkelstraten in Hebron, maar in 1994 werden de 1800 winkels van Palestijnse eigenaren gesloten. Volgens afspraken tussen de Palestijnse Autoriteit en de Israëlische regering moet de straat geopend en toegankelijk worden, maar dat gebeurt niet. Daarom is de campagne, zoals de meeste campagnes van Youth Against Settlements, behalve lokaal ook internationaal.
Ahmad: ‘We komen naar verschillende landen om scholen, universiteiten, politieke partijen en andere plekken te bezoeken en om te praten over de situatie in Hebron. Vorig jaar hebben onze vrijwilligers 152 acties gevoerd in acht landen en dit jaar verwachten we minstens driehonderd acties in heel Europa. Onze vaste groep bestaat uit zo’n vijftig vrijwilligers, maar tijdens specifieke acties zijn we soms wel met vijf tot zesduizend mensen.’
Apartheid
Muhanned vult aan: ‘Dit is de eerste keer dat ik in Nederland ben. We moesten via Jordanië omdat we geen ander vliegveld mogen gebruiken en we moesten Israëlische, Palestijnse en Jordaanse belasting betalen. We waren 300 euro verder nog voordat we bij het vliegveld waren. En nu ik hier ben, voel ik me niet gelijkwaardig. In het buitenland word ik niet erkend als iemand met een eigen staat en in mijn eigen stad word ik iedere dag vernederd. Sinds anderhalf jaar zijn we letterlijk genummerd en moeten we bij alle checkpoints onze identiteitsbewijzen laten zien, soms word je zelfs gecheckt als je je eigen huis in wilt.’
‘Om je een idee te geven; waar ik woon zitten er op één kilometer achttien checkpoints en militaire posten. Rond zonsondergang sta je makkelijk twee uur in de rij. Iedere keer als ik langs een checkpoint moet, leg ik mijn leven in handen van Israëlische soldaten. Ik heb minstens twintig keer een M16 tegen mijn hoofd gehad. Ik kon gelukkig met de situatie omgaan en spreek goed Engels en Hebreeuws, dus dat heeft me gered. Andere Palestijnen konden er niet mee omgaan of verstaan de bevelen niet en zijn vermoord. Bij één van die checkpoints vlakbij mijn huis zijn al 23 Palestijnen gedood, ik kon vanaf mijn huis de schoten horen.’
Als onderdeel van het media team zijn Ahmad en Muhanned actief op social media. Ze vertellen dat de Israëlische autoriteiten ook steeds meer op social media focussen en hen in de gaten houden. Sohaib, van YAS, is bijvoorbeeld gearresteerd om een stuk dat hij had geschreven over Gaza. Muhanned vertelt dat hij door een Israëlische soldaat met de dood is bedreigd om een Facebook-post.
Toch willen ze ook niet dat mensen in Europa denken dat Hebron alleen maar een gevaarlijke stad is: ‘Het is een heel mooie stad, een van de oudste bewoonde steden ter wereld. We willen iedereen ook oproepen om naar Hebron te komen. Niet alleen om de mensenrechtensituatie met eigen ogen te zien, maar ook om de cultuur en de mensen te leren kennen en van het eten te genieten. Hebron staat bekend als de stad waar niemand met honger naar bed gaat, omdat er altijd eten gedeeld wordt. Door de heilige geschiedenis van de stad zegt men zelfs dat het eten hier nog beter smaakt’.
Palestijnse Autoriteit
Vanwege de door Israël opgelegde restricties is er echter weinig ruimte voor toerisme of winkels. Volgens Ahmad doet ook de Palestijnse Autoriteit niet genoeg om voor de Palestijnen op te komen: ‘Onze leiders, diegenen die ons moeten beschermen, maken ons leven alleen maar moeilijker, omdat zij zelf profijt hebben van de bezetting. We hebben al zeven jaar geen verkiezingen gehad. De gemiddelde leeftijd in onze regering is 70 jaar, onze president is 81, terwijl jongeren juist de grootste groep uitmaken van de bevolking van de Westelijke Jordaanoever.’
Volgens Muhanned is het voornaamste doel van de Palestijnse Autoriteit om de schijn van zelfstandigheid te wekken, terwijl de PA in werkelijkheid een verlengstuk is van de Israëlische overheid. Toch gelooft hij dat de bezetting ooit eindigt. Het liefst ziet hij een eenstaatoplossing: ‘En het maakt me niet uit hoe die staat heet, ik vind het belangrijker dat er levens gered worden. Shakespeare zegt: hoe je een roos ook noemt, het blijft een roos en ruikt als een roos’.
Ahmad is minder optimistisch: ‘Het is vooral mijn doel om dat wat we hebben te behouden, al zie ik eigenlijk vooral dat we steeds meer land en huizen kwijt raken. Vroeger waren mensen nog kwaad en gingen ze de straat op nadat iemand doodgeschoten werd. Nu zie je minder reactie, mensen weten niet wat ze kunnen doen en zijn zelf bang om de volgende te worden.’
Maar tegelijkertijd zeggen ze dat als ze echt geen vertrouwen in de toekomst zouden hebben, ze hier vandaag niet zouden zijn om mensen te vragen om mee te doen met hun campagne. Muhanned: ‘Misschien niet in mijn leven, maar in dat van mijn kinderen of kleinkinderen. We hebben wel hulp nodig van buitenaf, want alleen redden we het niet. Zeker met Trump als Amerikaanse president ben ik soms bang voor een nieuwe Intifada. We willen aan mensen in Europa vragen om mee te doen met onze campagne, en druk te zetten op hun regering alsook op de Israëlische regering.’
Zie de website van Youth Against Settlements.