Geromantiseerde geschiedenis van hiphop

Vandaag de dag lijkt het haast onmogelijk om de invloed van hiphop op onze populaire cultuur weg te denken, of het nu om rapmuziek gaat, breakdance of graffiti. Maar in de jaren zeventig kende slechts een kleine groep ingewijden in de achterbuurten van South Bronx, New York, het bestaan van hiphop. De serie The Get Down probeert de sfeer van die begindagen opnieuw op te roepen.
22 november 2016

Door Jeroen Loeffen

De titel van de serie verwijst naar the get down part of a record, ook wel ‘break’ genoemd: het meest dansbare deel van een liedje. Het fundament van hiphop werd gelegd toen dj’s zoals Kool Herc en Grandmaster Flash ontdekten hoe ze met twee draaitafels dit deel van een plaat eeuwig konden verlengen, en daarmee de beat creëerden waar rappers over konden rappen en B-Boys op konden breakdancen.

De hoofdrolspeler in The Get Down is de jonge, talentvolle scholier Ezekiel Figuero (Justice Smith). Zijn talent voor taal wordt opgemerkt door zijn lerares, die hem stimuleert om verder te studeren. Maar wanneer Ezekiel en zijn schoolvrienden in contact komen met een leerling van de legendarische dj Grandmaster Flash, de straatjongen Shoalin Fantastic (Shameik Moore), besluiten ze samen een rapgroep te vormen: The Get Down Brothers. Ezekiel moet nu kiezen tussen zijn schoolcarrière en zijn ambitie om rapper te worden. Terwijl hij hiermee worstelt wordt hij verliefd op Mylene (Herizen Guardiola), de dochter van een strenge dominee, die ervan droomt om door te breken als discozangeres en zo te ontsnappen uit het getto.

Deze ontwikkelingen spelen zich af in de armste wijk van Amerika in de gloeiend hete zomer van 1977. Het landschap van de Bronx werd in deze tijd bepaald door het grote aantal leegstaande flats die door de eigenaren met opzet in brand werden gestoken om verzekeringsgeld op te strijken. Het gaf de Bronx het uiterlijk van een oorlogsgebied. Combineer dit met extreme armoede, drugs en corruptie en en het plaatje is compleet.

Dat had kunnen resulteren in een serie met bittere sociale kritiek over grootstedelijke armoede en segregatie. The Get Down is daarentegen boven alles een positief sprookje over de manier waarop mensen zich weten te ontworstelen aan armoede en doet daarmee nog het meest denken aan een musical. Regisseur Baz Luhrmann (bekend van Moulin Rouge en The Great Gatsby) heeft de serie een supergelikte stijl gegeven die hierbij past. Vaak levert dit visueel schitterende scènes op, maar soms kan het ook net iets over the top zijn.

Inspiratie

De serie wordt verder bevolkt door een bonte stoet aan hiphop-crews in rare kleding, karikaturale gangsters en andere kleurrijke karakters. Hiervoor hebben de makers overduidelijk inspiratie geput uit comics en Kung Fu-films uit de jaren tachtig. Een duidelijk voorbeeld hiervan is de manier waarop de rol van Grandmaster Flash is uitgewerkt. Hij loopt in de serie rond als een ware goeroe, die de jonge rappers mysterieuze opdrachten geeft en daarnaast zijn eigen groepje lijfwachten aanstuurt.

Voor mensen die weinig weten over het ontstaan van hiphop biedt de serie een mooi sfeerbeeld van het ontstaan van deze cultuurvorm. Het is echter meer een kleurrijke ontstaansmythe, dan een realistische geschiedenisles over hiphop. Los van een handjevol van de meest legendarische figuren zijn alle namen van personen en plaatsen verzonnen.

Hoewel hiphop-pionier Grandmaster Flash en hiphop-historicus Nelson George adviseur van de serie waren, zijn er toch verschillende foutjes in de serie geslopen. Zo worden er in 1977 platen gedraaid die pas in 1979 uitkwamen, gebruiken mensen woorden die toen nog niet gebruikelijk waren, en hebben mensen kleding aan die pas in de jaren tachtig in de mode raakte. Dit zal echter voor de meeste mensen de pret niet drukken.

Wat wel jammer is, is dat de stijl van de raps (geschreven door niemand minder dan Nas) in niks lijkt op hoe rappers werkelijk klonken in 1977. Gezien het beoogde kijkerspubliek is dit begrijpelijk, maar het verkleint de charme. Gelukkig wordt dit deels goed gemaakt door de vele klassieke breakbeats in de soundtrack.

The Get Down is een gedurfde productie. De serie lijkt wat overambitieus en is op sommige plaatsen te weinig gefocust. Soms lijkt het alsof de makers niet wisten wat ze wilden maken: een highschoolmusical, een tijdsdocument over het ontstaan van hiphop, een verhaal over criminaliteit en corruptie of een liefdesverhaal.

Daar tegenover staat het enorme plezier waarmee de serie gemaakt lijkt te zijn. Op veel momenten spat het enthousiasme van het scherm, en de creativiteit en vernieuwing van de jaren zeventig komen op veel momenten in de serie heel duidelijk over. Het is inspirerend om te zien hoe uit een uitzichtloze situatie van armoede en ellende een culturele beweging heeft kunnen ontstaan die de hele wereld heeft veroverd. The Get Down biedt een opwindend inkijkje in deze uitermate interessante periode in de muziekgeschiedenis.

Vanaf 12 augustus 2016 zijn de eerste zes afleveringen van de serie op Netflix.