Palestina: naar een oplossing van een slepende kwestie
Door Vincent Jurg
Een van de belangrijkste punten van deze brochure is dat antizionisme en antisemitisme niet hetzelfde zijn. Er word vaak geroepen dat antisemieten kritiek op Israël gebruiken om hun antisemitisme te verhullen, maar dat gebeurt in werkelijkheid maar zelden. Antisemitisme is Jodenhaat, specifiek omdat het Joden betreft, en is dus racistisch. Antizionisme zet zich af tegen het idee dat er een Joodse staat moet zijn waar Joden meer privileges hebben dan niet-Joden. Als er een staat zou zijn waarin Friezen meer privileges hebben dan niet-Friezen zou de kritiek hetzelfde zijn.
Het is interessant om te weten dat de meeste Joden vóór de Holocaust niet zionistisch waren. Tot de dag van vandaag zijn er Joodse mensen die de Holocaust hebben overleefd en zich uitspreken tegen Israël.
Het idee van een Joodse staat is niet nieuw. Al in 1917 sprak de Britse regering zich in de Balfour-verklaring uit over de vorming van een Joodse staat in Palestina. Tot 1948 was Palestina echter een Brits mandaat en had de oorspronkelijke bevolking nauwelijks rechten. Hoewel landen als Tunesië en Algerije zich tijdens de Tweede Wereldoorlog wisten te bevrijden van hun overheersers, was echte eenwording voor Palestina onmogelijk door de oprichting van Israël, wat gepaard ging met grootschalig geweld tegen de Palestijnen.
De rijke Palestijnen wisten het geweld te ontvluchten en in Koeweit werd een nieuwe beweging opgericht: Fatah. Fatah werd geïnspireerd door revolutionaire bewegingen in onder andere Zuid-Amerika en Azië en opgericht vanuit het idee dat Palestijnse ‘expats’ zich niet mochten bemoeien met de politieke situatie van het land waar ze woonden als dat land de Palestijnse strijd financierde. Fatah wist de zesdaagse oorlog te weerstaan, in tegenstelling tot Egypte, wat de beweging alleen maar groter maakte.
Oslo
In 1993 tekenden Fatah en Israël een akkoord in Oslo, maar voor vrede zorgde dit niet. In feite accepteerde Fatah hiermee de Israëlische dominantie en Israël erkende Fatah, terwijl het nog steeds de machtigste partij was. Er was dus geen sprake van een gelijkwaardige verhouding. Deze akkoorden zorgden er voor dat Israël economisch profijt had van Palestina. De Palestijnse economie werd, desnoods door militair ingrijpen, kapotgemaakt. Dit gebeurde in de zomer van 2014 opnieuw.
Een ander belangrijk deel van de brochure is het racisme in de Israëlische maatschappij en binnen de overheid. Er zijn tal van wetten die Arabieren minder rechten verlenen dan Joden. Het Israëlische paspoort kan uit het niets van Arabieren worden afgepakt en Palestijnen die in Israël wonen mogen hun vrienden en familie in de bezette gebieden niet zien. Daarnaast is het voor iemand die niet in het leger heeft gezeten (de meeste Arabieren dus) bijna onmogelijk om aan een baan of een verzekering te komen. In totaal bestempelt de Palestijnse belangenorganisatie Adalah meer dan 50 wetten als racistisch.
Een groot misverstand rond Israël dat deze brochure uit de weg wil helpen is dat het te vergelijken is met Zuid-Afrika ten tijde van de apartheid. Hoewel er in de maatschappij zeker sprake is van apartheid, verschilt het van Zuid-Afrika. De blanke burgerij in Zuid-Afrika had de zwarte bevolking nodig als arbeiders. Zonder de zwarte arbeiders zou de ZuidAfrikaanse economie compleet zijn ingestort.
In Israël is de verhouding tussen de bourgeoisie en de arbeiders anders. De Palestijnen worden juist uitgesloten van de Israëlische economie, en de Israëlische elite doet er alles aan om duidelijk te maken dat ze de Palestijnen niet ‘nodig’ hebben. In plaats van Palestijnse arbeiders is de Israëlische elite afhankelijk van de VS.
De brochure eindigt met een stuk over de tweestatenoplossing, die volgens de schrijvers een fabel blijkt. Een Palestijnse staat die moet samenwerken met Israël zal altijd worden lastiggevallen door Israël en zal dus nooit soeverein zijn. Daarnaast zal dat geen gerechtigheid brengen voor de duizenden Palestijnen die rond 1948 op brute wijze zijn afgeslacht. Daarom is de beweging voor Boycot, Desinvestering en Sancties opgericht. Zij wil een democratische staat in Palestina die voor iedereen toegankelijk is en is gebaseerd op seculiere waarden.
Zo’n staat kan echter niet bereikt worden door geweld. De oplossing ligt in het steunen van de strijd van de Palestijnen via het boycotten van Israëlische producten en bedrijven die banden hebben met Israël.
Palestine: Resistance, Revolution and the Struggle for Freedom is een goede brochure voor iedereen die niet precies weet waar het conflict om draait en er meer over wil weten. Door de link te leggen met BDS en de VS maakt de brochure duidelijk dat het geen conflict is dat alleen in Palestina wordt uitgevochten, en daarmee creëert Anne Alexander meer hoop op een oplossing voor dit al veel te lang durende conflict.
Anne Alexander en anderen
Palestine: Resistance, Revolution and the Struggle for Freedom
Bookmarks / 40 pagina’s / 4,50
Bestel de brochure bij LeesLinks.