Repressie Iran kan nieuwe beweging ontketenen

De revoluties in het Midden-Oosten hebben niet alleen de hypocrisie van het Westen blootgelegd, ze hebben ook de dubbele standaard van Irans conservatieve leiders onthuld. Terwijl zij de protesten in de Arabische wereld verwelkomden, hebben ze een tandje bijgeschakeld in het neerslaan van hun eigen pro-democratische oppositie.

5 maart 2011

Foto: Demonstranten in Teheran, 14 februari 2011

Door Peyman Jafari

Op maandag 28 februari arresteerden de veiligheidstroepen de twee
belangrijkste oppositieleiders, Mir-Hossein Mousavi en Mehdi Karroubi, die
het in de frauduleuze verkiezingen van juni 2009 hadden opgenomen tegen president Ahmadinejad.

Ze waren al onder huisarrest geplaatst nadat tienduizenden mensen voor het eerst
in een jaar de straat op waren gegaan om hun solidariteit te betuigen met de opstanden in de regio. Deze protesten hadden een meer symbolische waarde dan
een numerieke betekenis, omdat ze lieten zien dat de claim van de regering
dat de pro-democratie beweging verdwenen was niet klopte.

De demonstraties waren kleiner dan die in 2009, voornamelijk vanwege de
angst voor de alom aanwezige veiligheidsdienst. De mensen die de straat op gingen vertegenwoordigden het meest radicale deel van de beweging, wat zich weerspiegelde in leuzen als ‘na Mubarak en Ben Ali is het tijd voor Seyyed Ali’ – een verwijzing naar Irans Opperste Leider, Ayatollah Ali Khamenei.

De conservatieve aanhang van Ahmadinejad en Khamenei reageerde door op te
roepen tot de arrestatie en executie van Mousavi en Karroubi. Toen de veiligheidstroepen hun huizen omsingelde en hen weerhielden van contact met de buitenwereld riepen hun aanhangers op tot een
demonstratie op 1 maart.

Ondanks dat Mousavi en Karrubi geen radicale strategie voor verandering hebben, moet hun arrestatie veroordeeld worden door iedereen die naar echte democratie en sociale rechtvaardigheid streeft. Als de overheid er in slaagt hen te elimineren zullen meer arrestaties en meer repressie volgen.

Terwijl de pro-democratie beweging in Iran grote uitdagingen kent, kan de
dynamiek van de revoluties in de regio de beweging een duw in de rug geven.

De revoluties in Tunesië en Egypte hebben namelijk de centrale rol van de
arbeidersklasse laten zien. Vakbondsactivisten speelden een belangrijke rol in het initiëren en gaande houden van de protesten die leidden tot de val van Ben Ali in Tunesië. In Egypte was het de verspreiding van stakingen die Mubaraks macht de genadeklap toebrachten.

In beide gevallen echter, waren de straatprotesten en de arbeidersacties
niet automatisch verbonden. Socialisten en vakbondsactivisten, die over de afgelopen jaren een praktijk hadden opgebouwd van gezamenlijke acties, speelden een sleutelrol in het samenbrengen van de twee groepen.

De pro-democratie demonstraties en de stakingen die regelmatig plaatsvinden
in Iran, meest recentelijk in de olie-industrie in Abadan en in de Iran
Khodro auto-industrie, zijn momenteel nog niet verbonden via activistische netwerken.

De revoluties in de regio hebben sterke bevrijdingsbewegingen
opgeworpen. De Iraanse beweging kan zich daarbij aansluiten, op de principes van verzet tegen zowel binnenlandse dictators als
tegen Westers imperialisme.